Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΕΡ.Κ.ΕΛ ΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΟΧΙ



Ο Αντιπρόεδρος του ΕΡ.Κ.ΕΛ και γραμματέας της Νομαρχιακής Βάρης-Βάρκιζας Γεώργιος Παπασημάκης μαζί με τον υπεύθυνο του τμήματος Ορθοδοξίας Γιάννη Παρασκευόπουλο και τον υπεύθυνο του τμήματος Εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας Ντιράν Ματζαριάν θα καταθέσουν στεφάνι στη Βάρη προς τιμή των ηρώων του Έπους του 1940.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Η ΤΟΥΡΚΙΑ 97 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πέρασαν 97 έτη από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μας από τους Τούρκους,οι Τούρκοι όχι μόνο εξακολουθούν να κατέχουν εδάφη άλλων λαών αλλά καταπιέζουν βάναυσα τις μειονότητες της χώρας,δηλαδή αυτούς που κατάφεραν να μείνουν στη χώρα παρά τις αλλεπάλληλες γενοκτονίες σφαγές και διώξεις που "προσέφερε" στις μειονότητες απλόχερα το Τούρκικο κατεστημένο.Είναι απολύτως βέβαιο ότι στη Τουρκία εξακολουθούν να ζουν καταπιεσμένοι εκατομμύρια κρυπτοχριστιανοι.Κάτω από αυτές τις συνθήκες και μόνο η συζήτηση για ένταξη της χώρας αυτής στην Ευρωπαική Ένωση κρίνεται απολύτως απαράδεκτη.Χαρακτηριστικό παράδειγμα η βεβήλωση του μεγαλύτερου ναού της Χριστιανοσύνης η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη...


Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ - ΕΡ.Κ.ΕΛ


Μια από τις σπουδαιότερες μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι το "Ερευνητικό Κέντρο Ελληνισμού"

H απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης,26 Οκτωβρίου 1912


Η Θεσσαλονίκη που αλώθηκε από τους Οθωμανούς το 1430 μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού είχε την ευκαιρία για να απελευθερωθεί.Τον Οκτώβριου του 1912, μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού πολέμου με συμμάχους της Ελλάδας την Σερβία και την Βουλγαρία, εναντίον της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Ελληνικός στρατός εφορμώντας από τη Λάρισα Βόρεια, απελευθέρωσε την Ελασσόνα, την Κατερίνη, την Βέροια. Αρχηγός του Ελληνικού στρατού ο διάδοχος Κωνσταντίνος και Πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, γνωρίζοντας ότι οι Βούλγαροι ήδη κατέλαβαν την Καβάλα και τις Σέρρες, θέλησε να προχωρήσει ο στρατός προς ανατολάς, προκειμένου να προλάβει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ενώ o Διάδοχος επιθυμούσε να προχωρήσει ο στρατός βόρεια, προς απελευθέρωση του Μοναστηριού για να προλάβει τους Σέρβους που κατέβαιναν νότια.
Ο Βενιζέλος, με την διπλή ιδιότητα του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, ήρθε σε ρήξη,επέμεινε στην άποψή του, στέλνοντας τηλεγράφημα στον αρχηγό του Στρατού Κωνσταντίνο να στραφεί ανατολικά προς Θεσσαλονίκη χωρίς να χάνει χρόνο.
Πραγματικά, ο Ελληνικός Στρατός, μετά την απελευθέρωση της Βέροιας, στις 20 Οκτωβρίου πολιορκεί την πόλη των Γιαννιτσών και κατορθώνει και διασπά το Τουρκικό μέτωπο και εισέρχεται στα Γιαννιτσά. Οι Τούρκοι, οπισθοχωρούν προς την Θεσσαλονίκη. Προκειμένου να καθυστερήσουν τον Ελληνικό στρατό, καταστρέφουν τις γέφυρες του Λουδία, του Αξιού και του Γαλλικού. Αγγελιοφόροι αναφέρουν ότι η ΙΙ Βουλγαρική μεραρχία βρίσκεται στην πεδιάδα του Λαγκαδά.
Ο Αξιός τεράστιος και αδιάβατος. Τη νύχτα της 23ης προς 24η Οκτωβρίου οι Ελληνικές εμπροσθοφυλακές απελπίζονται καθ΄όσον η κατασκευή γέφυρας απαιτεί τουλάχιστον τρείς μέρες και υλικά δεν υπάρχουν. Η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να χαθεί διαπαντός. Σε μια κίνηση απόγνωσης, στρατιώτες απευθύνονται στα γύρω χωριά, τα Μάλγαρα, τα Κύμινα, τη Χαλάστρα και τη Σίνδο. Η ανταπόκριση των κατοίκων είναι άμεση. Χιλιάδες άνθρωποι προσφέρουν ότι ξύλινο υπάρχει στο σπίτι τους και στο βιός τους, τις βάρκες τους, τα ξύλινα βαρέλια, τις πόρτες από τα σπίτια τους, ακόμα και τις κάσες. Δουλεύουν ασταμάτητα χιλιάδες κόσμου και στρατιωτών, άυπνοι και το πρωί της 24ης Οκτωβρίου η γέφυρα είναι έτοιμη.
Η διάβαση των ποταμών κρατάει μέχρι το πρωί της 26ης Οκτωβρίου, και από το μεσημέρι της ίδιας μέρας, οι προφυλακές της VII είναι ορατές πλέον από τους πανικόβλητους επιζήσαντες Τούρκους που βρισκόταν σε ακόμη αθλιότερη κατάσταση. Το απόγευμα της 26ης διάσπαρτες ομάδες της VII μπαίνουν στο Χαρμάνκιοϊ (Κορδελιό) και στα υψώματα του Ευόσμου. Αντίθετα, η Ελληνική χωροφυλακή προωθείται και εισέρχεται από τη Δυτική πύλη στη Θεσσαλονίκη. Η Βουλγαρική ΙΙ Μεραρχία βρίσκεται 4,5 χιλ. μακριά από το κέντρο της πόλης και στρατοπεδεύει τη νύχτα στην περιοχή του σημερινού Τιτάν.Εν τω μεταξύ ο διοικητής της Θεσσαλονίκης, Ταξίμ Πασάς, διαπραγματεύεται την παράδοση της πόλης στους Έλληνες, λέγοντας "από τους Έλληνες την πήραμε, στους Έλληνες θα την παραδώσουμε". Ο Κωνσταντίνος όμως απέρριψε δύο φορές τους όρους του Τούρκου αρχιστράτηγου Χασάν Ταξίν πασά με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος και να επίκειται η κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον βουλγαρικό στρατό. Τότε ο Βενιζέλος διέταξε τον Κωνσταντίνο να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη χωρίς καθυστέρηση.Διαπραγματεύεται τους όρους παράδοσης και τελικά την νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου υπογράφεται το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Την επομένη, ο Ελληνικός στρατός εισέρχεται πανηγυρικά στην πόλη.
Τελείται πανηγυρική δοξολογία στον ιερό ναό του Αγίου Μηνά. Είναι συγκλονιστικές οι μαρτυρίες ανθρώπων από την υποδοχή του στρατού. Η πόλη ανοίγει τις πύλες της στους απελευθερωτές.
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης είναι η αρχή του οράματος της μεγάλης Ελλάδας.
Το βράδυ λοιπόν της 26ης Οκτωβρίου, ημέρα της γιορτής του πολιούχου και προστάτη της πόλης Άγιου Δημητρίου απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Ο Αγ. Δημήτριος έχει συνδέσει το όνομά του με την πόλη αυτή και τιμάται ως πολιούχος, καθ' όσον υπάρχουν μαρτυρίες από θαύματα του Αγίου, που κατά την περίοδο πολιορκίας της πόλης από αλλοφύλους.Πολύς κόσμος έβλεπε τον Άγιο Δημήτριο στα τείχη της πόλης...

Η αίρεση των Πεντηκοστιανών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙC ΠΑΤΡΩΝ
--------------------------------------------------------------------------------
H ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ
Πρωτοπρεσβυτέρου Ευαγγέλου Κ. Πριγκιπάκη
Εφημερίου Ι.Ν. Αγίων Αποστόλων Πατρών

Η αίρεση των Πεντηκοστιανών έλαβε καταχρηστικά το όνομά της από το γεγονός της Πεντηκοστής, δηλαδή από την κάθοδο του αγ. Πνεύματος με τη μορφή πυρίνων γλωσσών και το φωτισμό των αποστόλων στο υπερώο των Ιεροσολύμων, πενήντα ημέρες μετά την ανάσταση του Χριστού(Πραξ.2,1-13). Για το λόγο αυτό και οι οπαδοί της, που αυτοαποκαλούνται «άνθρωποι της Πεντηκοστής», θεωρούν εσφαλμένως, ότι κατά τις λατρευτικές τους εκδηλώσεις επαναλαμβάνονται και σ’ αυτούς όλες εκείνες οι έκτακτες χαρισματικές εκδηλώσεις που συνέβησαν στους μαθητές του Χριστού. Και τούτο, διότι πιστεύουν ότι πραγματοποιείται η κάθοδος του Πνεύματος προσωπικά σε κάθε «πιστό», γεγονός που, όπως ισχυρίζονται, έχει ως αποτέλεσμα να παρατηρούνται, κατά τρόπο αόρατο και μυστικό, «υπερφυσικά» φαινόμενα, τα οποία εκλαμβάνονται ως το «βάπτισμα του Αγ. Πνεύματος». Είναι βέβαιο, όμως, ότι όλ’ αυτά τα φαινόμενα, όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την παρουσία και τη δράση του Αγ. Πνεύματος στις καρδιές τους, αλλά, αντίθετα, υπογραμμίζουν με έμφαση την παντελή απουσία του, αποτελούν οικτρή πνευματική πλάνη και υποδηλώνουν την παρουσία και την επενέργεια του σατανικού πνεύματος σ’ αυτά. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, δηλαδή, ότι τα φαινόμενα αυτά συνιστούν, μάλλον, ακραίες ψυχολογικές αντιδράσεις παθολογικής φύσεως, στις οποίες παρατηρούνται ευκρινώς συμπτώματα δαιμονισμού.


2. Η πεντηκοστιανή «προϊστορία»: Το γεγονός της Πεντηκοστής, ο

Προτεσταντισμός και οι Πεντηκοστιανοί.

Πρίν αναφερθούμε λεπτομερέστερα στην ιστορία της αιρέσεως των Πεντηκοστιανών, είναι απαραίτητο να γίνει λόγος για την πνευματική τους προϊστορία, δηλαδή τις προτεσταντικές τους καταβολές, καθότι διαδίδουν ψευδώς ότι η κίνησή τους δεν ιδρύθηκε από άνθρωπο, αλλά έλκει την καταγωγή της από το γεγονός της εκχύσεως του Αγ. Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.

Η επέλευση του Πνεύματος του Θεού, όμως, δεν πραγματοποιήθηκε τον 20ο αι., που εμφανίστηκαν οι Πεντηκοστιανοί, αλλά συνέβη περί τα μέσα του 1ου αι. στην Εκκλησία και για την Εκκλησία και μάλιστα πενήντα ημέρες μετά την ανάσταση και δέκα ημέρες μετά την ανάληψή του Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Το γεγονός αυτό πραγματώθηκε ως εκπλήρωση της υπόσχεσης την οποία είχε δώσει στα μέλη του αιωνίου μυστηρίου της Εκκλησίας του, πρώτα μέσω του προφήτου Ιωήλ, ως άσαρκος Λόγος του Θεού και κατόπιν, λίγο πρίν αναληφθεί, στους μαθητές του, ως ενανθρωπήσας Κύριος. Είχε, δηλαδή, διαβεβαιώσει πρώτα το ευσεβές «λείμμα» του Παλαιού Ισραήλ, ότι «το Πνεύμα μου πλουσιοπάροχα θα το χαρίσω σε κάθε άνθρωπο» (Ιωήλ 3,1), ενώ στους μαθητές του κατόπιν, που υπήρξαν το πρώτο «λείμμα» της Εκκλησίας του Νέου Ισραήλ, υποσχέθηκε, ότι θα παρακαλέσει το Θεό Πατέρα «να δώσει άλλον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, ώστε να είναι πάντα μαζί» τους (Ιωάνν. 14,15). Γι’ αυτό και μετά την ανάστασή του εμφανιζόταν συχνά στους αποστόλους και τους προέτρεπε να μην απομακρυνθούν από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν από το Θεό Πατέρα την εκπλήρωση της υπόσχεσης που τους είχε δώσει, «ότι, δηλαδή,…εσείς θα βαφτιστείτε σε λίγες μέρες με το Άγιο Πνεύμα» (Πράξ. 1,5).

Έτσι, όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής «τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ’ αυτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Άγιο Πνεύμα» (Πράξ. 2,3-4). Μιλώντας άλλες γλώσσες οι απόστολοι, όμως, δεν εξέπεμπαν άναρθρες και ακατανόητες κραυγές όπως κάνουν οι Πεντηκοστιανοί στις συνάξεις τους, αλλά μιλούσαν φωτισμένοι με το άγ. Πνεύμα και από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί εκεί έκπληκτο, «ο καθένας τους άκουγε…να μιλάνε στη δική του γλώσσα» (Πράξ. 2,6). Γι’ αυτό, αν και είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στο υπερώο άνθρωποι από διαφορετικές εθνότητες και με διαφορετικές γλώσσες, όπως «Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, και από τα μέρη της Λιβυκής Κυρήνης, Ρωμαίοι…, Κρητικοί και Άραβες», όχι μόνο διαπίστωναν ότι, μιλώντας οι απόστολοι, «ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού» (Πράξ. 2, 9-11), αλλά διερωτούνταν κιόλας για τους μαθητές του Χριστού, «Πώς λοιπόν όλοι αυτοί μιλάνε στη δική μας μητρική γλώσσα» αν και είναι Γαλιλαίοι; (Πράξ. 2,7-8). Οι άγιοι απόστολοι, δηλαδή, σε αντίθεση με τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς, δεν μιλούσαν ξένες και ακατανόητες από το ακροατήριό τους γλώσσες, αλλά με τη χάρη του αγ. Πνεύματος κήρυτταν τα θαυμαστά έργα του Θεού στη γλώσσα τους και οι περευρισκόμενοι έξω από το υπερώο τους άκουγαν και τους καταλάβαιναν ο καθένας στη δική του γλώσσα.

Η κάθοδος του Αγ. Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή, όμως, δεν είχε έκτακτο, επαναλαμβανόμενο και περιοδικό χαρακτήρα, ούτε είχε ως μόνο σκοπό, όπως πιστεύουν οι Πεντηκοστιανοί, να προσφέρει κυρίως τη γλωσσολαλιά στους αποστόλους. Αλλά είχε ως αποστολή να παραμείνει μόνιμα και για πάντα στην Εκκλησία (Ιωάνν. 14,16), με σκοπό να συγκρατεί τα μέλη της στην αληθινή και ορθή διδασκαλία του Ιησού Χριστού, να τα παρηγορεί και να τα ενισχύει στον πνευματικό τους αγώνα, ως «Παράκλητος», αλλά και να τα διδάσκει διαρκώς «τα πάντα», υπενθυμίζοντάς τους, όπως τους υποσχέθηκε ο Κύριος, «όλα όσα σας έχω πει εγώ» (Ιωάνν. 14,26). Για το λόγο αυτό διαμένει και ενεργεί μόνο μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, εντός της οποίας και μέσω των ιερών μυστηρίων, τα οποία τελούν μέχρι σήμερα και έως τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου οι, άμεσοι διάδοχοι των αποστόλων, επίσκοποι και με την άδειά τους οι πρεσβύτεροι, εκχέει τη θεία χάρη προς τους ανθρώπους και διανέμει τα ποικίλα χαρίσματα του, ως σημεία της σωτηρίας τους. Οι Πεντηκοστιανοί, όμως, ούτε στην Εκκλησία του Χριστού ανήκουν, ούτε επισκόπους με αποστολική διαδοχή έχουν, ούτε πρεσβυτέρους, ούτε μυστήρια παραδέχονται και τελούν, γι’ αυτό και το άγ. Πνεύμα ούτε κατοικεί, ούτε ενεργεί στις καρδιές τους, εφ’ όσον οι ίδιοι, ουσιαστικά και ενσυνείδητα, στερούν από τους εαυτούς τους την επενέργεια του. Παρά ταύτα, όμως, κι ενώ το άγ. Πνεύμα δρα αιωνίως στην Εκκλησία και από την ημέρα της Πεντηκοστής με τη φανέρωσή της, εδώ και 2.000 χρόνια, «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της», η πεντηκοστιανή αίρεση, που αποτελεί στην πραγματικότητα ένα από τα νεότερα πνευματικά παρακλάδια και τέκνα του κακόδοξου Προτεσταντισμού, ισχυρίζεται, χωρίς ενδοιασμούς, ότι οι ρίζες της ανάγονται στις αρχές της Εκκλησίας και το γεγονός της Πεντηκοστής.. Το πλέον βέβαιο, όμως, και ιστορικώς αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι, ότι η πεντηκοστιανή κίνηση δεν έχει ούτε πνευματική, αλλά ούτε ιστορική σχέση με την Πεντηκοστή και τη Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, εφόσον κατάγεται άμεσα, πνευματικά και ιστορικά, από τη μεγάλη προτεσταντική αίρεση, μέσα στα σπλάχνα της οποίας γεννήθηκε και διαμορφώθηκε ως την αυτονόμησή της, μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα.

Είναι άλλωστε γνωστό, ότι και ο Προτεσταντισμός ως θρησκευτικό μόρφωμα και φαινόμενο εμφανίστηκε μόλις τον 16ο αιώνα, αρχικά, εντός του κατά τον 11ο αι. αποσχισθέντος από το σώμα της Εκκλησίας μεσαιωνικού Ρωμαιοκαθολικισμού, ως μορφή αντίδρασης στις αυθαιρεσίες του παπικού απολυταρχισμού και κατόπιν ως αυτόνομη θρησκευτική κίνηση με αυτοτελή οργάνωση, πολυποίκιλη μορφολογία και όχι ενιαία διδασκαλία. Και τούτο, διότι το περιεχόμενο της πίστεως στηρίχθηκε, με το sola Scriptura, μόνο στην από τον καθένα αυθαίρετη, προσωπική και αυτονομημένη από την εκκλησιαστική παράδοση ερμηνεία της αγ. Γραφής. Έτσι, η έλλειψη ενιαίας ερμηνείας της Αγ. Γραφής, οδήγησε στην απουσία ενιαίας διδασκαλίας και οργανώσεως, πράγμα που συνέβαλε αποφασιστικά, ώστε από πολύ νωρίς να πολυδιασπαστεί ως κίνηση και να υπάρχουν σήμερα πάνω από τετρακόσιες αιρετικές προτεσταντικές παραφυάδες, δύο από τις οποίες, ο Μεθοδισμός και οι «κινήσεις αγιότητος» -δηλαδή οι θρησκευτικές ομάδες που πίστευαν ότι η «αγιότητα» συνιστά εμπειρία και χάρη, χωρίς να απαιτεί γι’ αυτό μεταστροφή και δικαίωση- να αποτελέσουν την πνευματική μήτρα, εντός της οποίας κυοφορήθηκε η αίρεση των Πεντηκοστιανών.

Άρα οι Πεντηκοστιανοί δεν είναι τίποτε άλλο από ακραίοι αιρετικοί Προτεστάντες, οι οποίοι, όπως και οι ομοϊδεάτες τους, ακολούθησαν ξεχωριστή πνευματική πορεία, διασπασμένοι σε δεκάδες ομάδες και κινήσεις, ενώ δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το γεγονός της Πεντηκοστής και την Εκκλησία του Χριστού.

2. Ίδρυση, εξάπλωση και διδασκαλία.

Έτσι, παρ’ όλο που ανάγουν την ίδρυση της αιρέσεώς τους στην πρώιμη αποστολική εποχή, η σκληρή αλήθεια και η ωμή πραγματικότητα είναι, ότι οι πρώτοι πυρήνες της πεντηκοστιανής κακοδοξίας εμφανίστηκαν στην Αμερική και τη Βρετανία μεταξύ των ετών 1904 και 1910, κάτι που δείχνει όχι μόνο τη χασματώδη χρονική διαφορά που χωρίζει το υπερφυές και έκτακτο γεγονός της Πεντηκοστής από την ίδρυση της αιρέσεώς στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά παρουσιάζει κατά τρόπο εξαιρετικά εύγλωτο και το μέγεθος του ψεύδους και της πλάνης, στην οποία εξακολουθούν να βρίσκονται. Κι αυτό, διότι, ενώ η Εκκλησία, για χάρη της οποίας συνέβη η Πεντηκοστή, διδάσκει, ότι η κάθοδος του Αγ. Πνεύματος είχε και ως σκοπό να καλέσει τους ανθρώπους σε ενότητα, οι αιρετικοί Πεντηκοστιανοί, ως γνήσιοι Προτεστάντες, δεν επεδίωξαν, γι’ αυτό και δέν κατάφεραν ποτέ, ούτε στη διοίκηση, ούτε στη διδασκαλία τους, αυτήν «την ενότητα της πίστεως και την κοινωνία του αγ. Πνεύματος». Έτσι, όπως είναι γνωστό, από πολύ νωρίς διασπάστηκαν και κατακερματίστηκαν, ως «νέα Βαβέλ», σε πολυάριθμες θρησκευτικές ομάδες με ξεχωριστές διδασκαλίες, με αποτέλεσμα να γίνεται λόγος σήμερα για το «χάος των Πεντηκοστιανών», γεγονός που είναι από μόνο του αρκετό, πιστεύουμε, να καταδείξει την έλλειψη παρουσίας του αγ. Πνεύματος από τις κινήσεις τους, καθώς η κάθοδός του στην Εκκλησία, «εις ενότητα πάντας εκάλεσε».

Όπως είναι κυριολεκτικά χαώδης η μορφολογία τους, το ίδιο χαώδης είναι και η διδασκαλία τους, εφόσον κάθε ομάδα έχει ιδιαίτερα στοιχεία στην πίστη της, στην οποία κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζει: α) το πρόσωπο του ιδρυτή της και β) το ενθουσιαστικό στοιχείο που εκδηλώνεται με το κατ’ αυτούς «χάρισμα του Αγίου Πνεύματος» ή, όπως το ονομάζουν, «δεύτερη ευλογία» και «βάπτισμα του αγίου Πνεύματος». Κορυφαίες εκφράσεις του γεγονότος αυτού, όπως ισχυρίζονται, αποτελούν η γλωσσολαλιά, οι προφητείες, τα οράματα, οι εκστατικές καταστάσεις, οι θεραπείες, κ.ά. Όταν μάλιστα παρατηρηθεί ότι συμβαίνουν σε κάποιο «πιστό» κάποια από τα παραπάνω φαινόμενα, τότε πιστεύεται ότι εισέρχεται εντός του το Αγ. Πνεύμα, εμπειρία που εκλαμβάνεται ως εφάμιλλη με την κάθοδο Του στους Αποστόλους κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, γι’ αυτό και συνοδεύεται με την απόκτηση των λοιπών πνευματικών χαρισμάτων. Πιστεύουν, δηλαδή, εσφαλμένως, ότι σε κάθε «φωτισμένο» επαναλαμβάνεται το γεγονός της Πεντηκοστής, ενώ εκείνο που συμπληρώνει την κακοδοξία τους είναι ότι εκλαμβάνουν την απόκτηση του λεγομένου «βαπτίσματος του Αγ. Πνεύματος» ως ανώτερη δωρεά και εγγύηση της σωτηρίας τους. Κι αυτό, διότι, όπως ισχυρίζονται, κατά «την αρπαγή της εκκλησίας», πρίν την έλευση του Αντιχρίστου, θα παραληφθούν όλοι οι «φωτισμένοι» και θα διαφυλαχθούν από το Χριστό.

Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια :

α) να απορρίπτουν την ύπαρξη και να καταπολεμούν λυσσαλέα το έργο και την αποστολή της Εκκλησίας, αποκαλώντας την «Βαβυλώνα» και «πόρνη», καθώς οι οπαδοί καθεμιάς από τις πεντηκοστιανές ομάδες πιστεύουν πως η κίνησή τους αποτελεί τη «γνήσια εσχατολογική εκκλησία», η οποία έχει ως σκοπό να αποτελέσει τη βάση για την ένωση «των χριστιανικών εκκλησιών»,

β) να αρνούνται μερικές από τις κινήσεις τους την πίστη στην Αγ. Τριάδα,

γ) να μην αποδέχονται την Ιερά Εκκλησιαστική Παράδοση,

δ)να θεωρούν εσφαλμένως ότι μόνον εκείνοι, λόγω των «πνευματικών τους χαρισμάτων», ερμηνεύουν θεόπνευστα την Αγ. Γραφή,

ε) να απορρίπτουν στην πραγματικότητα όλα τα Ιερά Μυστήρια,

στ) να πιστεύουν, όπως και οι Ιεχωβάδες, στην ψευδώς λεγόμενη «χιλιετή βασιλεία του Χριστού»,

ζ) να διδάσκουν «την αρπαγή της εκκλησίας»,

η) να μην τιμούν το σταυρό του Χριστού,

θ) να μην αποδέχονται την τιμή των αγίων και της Θεοτόκου, της οποίας απορρίπτουν και την αειπαρθενία,

ι) να υβρίζουν το πρόσωπο του Χριστού με τη διδασκαλία ότι είχε και άλλα σαρκικά αδέλφια,

ια) να αποδοκιμάζουν τις Ιερές Εικόνες και να χαρακτηρίζουν την τιμή τους ως ειδωλολατρεία και

ιβ) να απορρίπτουν ασεβώς τα μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων.


3. Οι θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι των Πεντηκοστιανών.

Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία του Χριστού απορρίπτει και αποδοκιμάζει όλες τις παραπάνω κακόδοξες θέσεις της πεντηκοστιανής αιρέσεως, γι’ αυτό και τις έχει αναιρέσει πλήρως με σειρά ειδικών έργων θεολόγων, κληρικών και λαϊκών, οι τίτλοι μερικών από τα οποία παρατίθενται στην παράγραφο 8 του παρόντος. Στην παρούσα παράγραφο θα περιοριστούμε μόνο σε γενικές παρατηρήσεις πάνω σε βασικά σημεία των διαφορών τους από την εκκλησιαστική διδασκαλία, όπως η Πεντηκοστή, η Γλωσσολαλιά, η Εκκλησία και τα Έσχατα, προκειμένου ο ορθόδοξος χριστιανός να σχηματίσει μια επαρκή εικόνα για τον κακόδοξο χαρακτήρα της διδασκαλίας τους. Έτσι, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία :

Ι. Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, σε αντίθεση με τη διδασκαλία των Πεντηκοστιανών, δεν συνέβη τον 20ο αιώνα, ούτε λαμβάνει έως και σήμερα χώρα στον καθένα πιστό ξεχωριστά ως γεγονός, αλλά υπήρξε έκτακτο και μοναδικό γεγονός που έγινε ακριβώς πενήντα ημέρες μετά την ανάσταση του Χριστού και έχει μόνιμο χαρακτήρα, καθώς το Αγ. Πνεύμα πλέον ευρίσκεται, ενοικεί και ενεργεί έως τη Δευτέρα Παρουσία στην Εκκλησία, εντός των κόλπων της Οποίας χαριτώνει και αγιάζει, όχι αιρετικούς όπως οι Πεντηκοστιανοί, αλλά κάθε πιστό μέλος της που είναι βαπτισμένο στο όνομα της Αγ. Τριάδος, αποδέχεται χωρίς περικοπές και εκπτώσεις την «άπαξ παραδοθείσα πίστη» Της κι εφαρμόζει απαρεγκλήτως στη ζωή του το ήθος Της.

ΙΙ. Η ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ, το κορυφαίο από τα χαρίσματα που ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί ότι τους παραχωρούνται από το Αγ. Πνεύμα, είναι οικτρή πλάνη και φοβερή απάτη, η οποία χρησιμοποιείται ουσιαστικά, μαζί με τις λεγόμενες ψευδοπροφητείες και ψευδοθεραπείες ως στοιχείο εντυπωσιασμού και παραπλάνησης των υποψηφίων θυμάτων τους, ενώ αν εξεταστούν περαιτέρω αυτά ως φαινόμενα, θα αποδειχθεί ότι πρόκειται είτε για ψυχοπαθολογικής φύσεως εκδηλώσεις, είτε, στην πραγματικότητα, για δαιμονικές καταστάσεις, οι οποίες συμβαίνουν σε αποδήμους της χάριτος του Θεού και σε πλάνη ευρισκομένους ανθρώπους. Και αυτό, διότι απ’ όπου απουσιάζει η χάρις του Θεού, όπως συμβαίνει με τους Πεντηκοστιανούς, εκεί βασιλεύει και ενεργεί ο Σατανάς και οι δυνάμεις του. Όσον αφορά τη γλωσσολαλιά των αποστόλων κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτή δεν ήταν μόνιμο χάρισμα, ούτε αφορούσε την εκ μέρους τους χρήση άγνωστων «ξένων γλωσσών» και άναρθρων κραυγών, όπως πιστεύει και διδάσκει για τις εμπειρίες των μελών της η αίρεση των Πεντηκοστιανών, αλλά, όπως τονίστηκε παραπάνω, συνιστούσε το θαύμα της εν Αγίω Πνεύματι κατανοήσεως όλων όσων κήρυτταν από τον καθένα που τους άκουγε εκείνη την ημέρα στη δική του γλώσσα ή διάλεκτο, προκειμένου με τον τρόπο αυτό να τονιστεί η εν Χριστώ επανένωση του ανθρωπίνου γένους, το οποίο χωρίστηκε με τη σύγχυση των γλωσσών στη Βαβέλ, εξ αιτίας της αμαρτίας. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να τονιστεί, ότι η γλωσσολαλιά δεν υπήρξε διαρκές αλλά έκτακτο φαινόμενο και χάρισμα στην Εκκλησία, εφόσον ενωρίς, δηλαδή την πρώιμη αποστολική εποχή (Α΄ Κορ. 14,2-27), κατέλαβε δευτερεύουσα σημασία, ενώ αργότερα ατόνησε ολοκληρωτικά, χωρίς όμως να χαθεί, διατηρούμενο υπό άλλες μορφές, μόνον εντός και για την Εκκλησία. Σε αντίθεση με την γλωσσολαλιά της Εκκλησίας, όμως, που ήθελε να συμβολίσει το μυστήριο της εν Χριστώ ενότητος του ανθρωπίνου γένους, η «γλωσσολαλιά» των αιρετικών Πεντηκοστιανών, όχι την ενότητα δεν επιδιώκει, αλλά μόνο τη διάσπαση και τον κατακερματισμό της ανθρωπότητας υπηρέτησε και υπηρετεί, εφόσον είναι βέβαιο, ότι το φαινόμενο αυτό, αν και «χάρισμα», υπήρξε η κύρια αιτία των απειράριθμων σχισμάτων στους κόλπους της αιρέσεως.



ΙΙΙ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ αποτελεί, όχι πολύμορφο φαινόμενο όπως οι διασπασμένες κινήσεις των αιρετικών Πεντηκοστιανών, ούτε εμφανίστηκε όπως εκείνοι τον 20ο αιώνα, αλλά συνιστά προαιώνιο μυστήριο που έχει ως πηγή του τον Τριαδικό Θεό (Εφεσ. 3,9) και απαρχή το γεγονός της δημιουργίας, η οποία με το μυστήριο της Πεντηκοστής και την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος εισήλθε στην τελευταία φάση της πρίν από τη Δευτέρα Παρουσία. Για το λόγο αυτό και ουδεμία σχέση έχει με την πεντηκοστιανή «Εκκλησία των εσχάτων καιρών» ή αυτή «των εκλεκτών», πολύ δε περισσότερο με εκείνη που αποστάτησε, ή με την άλλη που θα αρπαγεί πρίν την έλευση του Αντιχρίστου. Και τούτο, διότι πραγματικοί αποστάτες από την αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι οι ίδιοι οι Πεντηκοστιανοί, που εμφανίστηκαν μόλις τον 20ο αιώνα και, αντί να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στους κόλπους της αγίας Εκκλησίας του Χριστού, προβάλλουν υπεροπτικά την κίνησή του ο καθένας ως την «αληθινή εκκλησία». Επειδή ακριβώς δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Εκκλησία και δεν αποδέχονται την Ιερά Παράδοση της, δεν μπορούν να κατανοήσουν και το αληθινό νόημα του γραπτού μέρους της που είναι η Αγ. Γραφή, το οποίο κακοποιούν βάναυσα και διαστρέφουν προκλητικά, προκειμένου να θεμελιώσουν τις αιρετικές τους θέσεις. Η ανυπαρξία σχέσεως των Πεντηκοστιανών με την Εκκλησία, μάλιστα, αποδεικνύεται περίτρανα και από την έμμεση, αλλά ουσιαστικώς πλήρη αποδοκιμασία του προσώπου του αρχηγού της Ιησού Χριστού, καθώς διδάσκουν ψευδώς την καταδικασμένη από τους πρώτους αιώνες αντίληψη περί «χιλιετούς βασιλείας» Του, επιμένουν στην ασεβή κατάργηση του Τιμίου Σταυρού επί του οποίου σταυρώθηκε, ώστε να αποβεί το όργανο της σωτηρίας και το στήριγμα της Εκκλησίας, καταργούν τα ιερά μυστήρια τα οποία συστήθηκαν από το Χριστό, πρεσβεύουν την αυθαίρετη διδασκαλία ότι είχε σαρκικά αδέλφια, αλλά και ότι η κατά σάρκα Μητέρα του Υπεραγία Θεοτόκος δεν ήταν Αειπάρθενος, για την οποία υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι δεν πρέπει να τιμάται, όπως δεν πρέπει να τιμώνται και οι φίλοι του Χριστού, οι άγιοι. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας, όμως, το γεγονός και μόνο ότι κάποιος δεν αναγνωρίζει στην Παναγία τους τίτλους «Θεοτόκος» ή «Αειπάρθενος», σημαίνει ότι αρνείται πλήρως και ολοκληρωτικώς τη θεότητα του Ιησού Χριστού. Όλα αυτά συνηγορούν στη διαπίστωση περί ανυπαρξίας σχέσεως των Πεντηκοστιανών με την Εκκλησία του Χριστού, καθώς επιπλέον υβρίζουν τις ιερές Εικόνες και χαρακτηρίζουν την τιμή τους ως ειδωλολατρία, ενώ απορρίπτουν ασεβώς τα ιερά μνημόσυνα υπέρ των κεκοιμημένων και κατανοούν υλιστικά τα έσχατα.



ΙV. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ EΣXATΩΝ δεν αποτελεί μέσον για την άσκηση απειλών και ψυχολογικής βίας στον άνθρωπο, όπως με τις πλάνες τους προσπαθούν να κάνουν οι Πεντηκοστιανοί, αλλά χαρά κι ελπίδα για την εκπλήρωση του πόθου κάθε μέλους της Εκκλησίας, το οποίο προσδοκά την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή με το Σωτήρα Χριστό. Αντιθέτως οι Πεντηκοστιανοί, στην προσπάθεια προσελκύσεως νέων μελών στις ομάδες τους, διδάσκουν ότι περιμένουν σύντομα την ανύπαρκτη «αρπαγή της εκκλησίας», πρίν έρθει ο Αντίχριστος, που όπως ψευδώς ισχυρίζονται έχει ήδη γεννηθεί. Για το λόγο αυτό και προτρέπουν πιεστικά τα αθώα θύματά τους να προσχωρήσουν στην κίνησή τους, προκειμένου να σωθούν, καθώς, όπως υπόσχονται, όσοι ενταχθούν στην ομάδα τους, όχι μόνο θα σωθούν, αλλά και θα γίνουν μάρτυρες κατηγορίας εκείνων οι οποίοι δεν έγιναν Πεντηκοστιανοί, όταν θα κριθούν από το Χριστό κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Τέτοια μυθεύματα όμως, ούτε μπορούν να θεμελιωθούν στην Αγ. Γραφή, ούτε μπορούν να κατανοηθούν από την κοινή ανθρώπινη λογική, αλλά ούτε και αντέχουν στη βάσανο της στοιχειώδους κριτικής από την ορθόδοξη θεολογία, καθώς πρόκειται για φοβερές πλάνες, που δεν έχουν ως σκοπό τη σωτηρία αλλά την απώλεια του ανθρώπου.



4. Οι Έλληνες Πεντηκοστιανοί.



Στην παραπάνω αιρετική γραμμή διδασκαλίας, μαζί με τους λοιπούς, κινούνται και οι Έλληνες Πεντηκοστιανοί, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1924, προερχόμενοι από την Αμερική. Ο πρώτος ευκτήριος οίκος τους λειτούργησε το 1939 στα Βάγια Θηβών από το Δημ. Κατρισιώτη. Το 1929 ξεκίνησαν επίσης άλλες δύο ιεραποστολικές προσπάθειες από διαφορετικές πεντηκοστιανικές ομάδες με τους Χαρ. Μάμαλη και Μιχ. Κούννα, ο οποίος μαζί με τον Σπ. Κωνσταντινίδη ίδρυσαν το 1939 την «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής». Έπειτα από αυτό, όμως, άρχισε η πολυδιάσπαση, εφόσον λίγο αργότερα αποχώρησε από αυτήν, λόγω προσωπικών φιλοδοξιών ο Κωνσταντινίδης και δημιούργησε δική του ομάδα την οποία ονόμασε «Εκκλησία του Θεού της Πεντηκοστής», ενώ αργότερα αποσπάστηκε έπειτα από εσωτερικές έριδες και ο ποιμένας τους Λεωνίδας ή Λούης Φέγγος το 1965 και συγκρότησε την «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», αλλά και κάποια μέλη της αργότερα, τα οποία ίδρυσαν το 1988 την «Αποστολική Εκκλησία του Θεού». Από την κίνηση του Κωνσταντινίδη, δηλαδή, την «Εκκλησία του Θεού της Πεντηκοστής», αποσπάστηκε μια ομάδα η οποία συγκρότησε την «Εκκλησία του Θεού της Προφητείας», ενώ το 1964 ιδρύθηκε από τον Ηρ. Κουρμπά η «Εκκλησία του Θεού του Πλήρους Ευαγγελίου» και από το Θεοδ. Καλημέρη η «Αποστολική Εκκλησία του Χριστού». Παρ’ όλο που συνέβησαν όλ’ αυτά όμως, οι Πεντηκοστιανοί της Αμερικής, όχι μόνο δεν βοήθησαν στην ενότητα των Ελλήνων «αδελφών» τους, αλλά αντίθετα καλλιέργησαν περισσότερο την πολυδιάσπαση τους, καθώς το 1980 παρουσιάστηκε πλήθος «ιεραποστόλων» με σκοπό τον προσηλυτισμό και τη δημιουργία νέων πεντηκοστιανών «εκκλησιών», ανεξάρτητα κινούμενο στην πλειοψηφία του από τις ήδη υπάρχουσες πεντηκοστιανές ομάδες στην χώρα μας.

Προκύπτει λοιπόν σαφώς από την παραπάνω σύντομη αναφορά, ότι και η ελληνική πεντηκοστιανή κίνηση, επειδή φέρει την προτεσταντική σφραγίδα και νοοτροπία, ακολούθησε τη μοίρα των άλλων Πεντηκοστιανών του εξωτερικού, γι’ αυτό και όχι μόνον πολυδιασπάστηκε και κατακερματίστηκε σε πάμπολλες ομάδες, αλλά χαρακτηρίζεται κι από φοβερή εχθρότητα, με την οποία αντιμετωπίζουν ο έναν τον άλλον οι οπαδοί τους. Όπως υπολογίζεται, μάλιστα, οι πεντηκοστιανές κινήσεις που δρούν στη χώρα μας είναι πάνω από πενήντα ! Από τις ομάδες αυτές, τις οποίες πρέπει να γνωρίζουμε και να αποφεύγουμε, οι κυριότερες είναι οι εξής:



● η Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής.

● η Εκκλησία του Θεού της Πεντηκοστής.

● η Εκκλησία του Θεού της Προφητείας.

● η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής.

● η Αποστολική Εκκλησία του Θεού.

● η Εκκλησία του Θεού του πλήρους Ευαγγελίου.

● η Αποστολική Εκκλησία του Χριστού Νέου Ψυχικού.

● η Αποστολική Χριστιανική Εκκλησία.

● η Ζωντανή Μαρτυρία.

● η Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.

● η Ελληνική Εκκλησία Αποστολικής Πίστεως

● η Μάχαιρα του Πνεύματος.



5. Η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής».



Από τις παραπάνω κινήσεις είναι απαραίτητο να γίνει ευρύτερος λόγος για τη λεγόμενη «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», επειδή α) είναι η μεγαλύτερη και η πλέον δραστήρια στη χώρα μας, β) είναι η πλέον ύπουλη και επικίνδυνη και γ) διατηρεί ευκτήριο οίκο και στην πόλη των Πατρών (περιοχή Αγιυάς), όπου δραστηριοποιείται έντονα, προσπαθώντας να παρασύρει ψυχές από ολόκληρο το νομό Αχαΐας.

Πρέπει να τονιστεί ευθύς εξ αρχής, ότι η ζωή της αιρετικής αυτής κινήσεως, όπως και των λοιπών, δεν ξεκίνησε την ημέρα της Πεντηκοστής, αλλά μόλις το έτος 1965, όταν αποστάτησε ο ιδρυτής της Λεωνίδας ή Λούης Φέγγος, από την «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», της οποίας ήταν ποιμένας. Επειδή ακριβώς θέλησε να μην ελέγχεται από κανέναν, αλλά να «ορθοτομεί» εκείνος κατά τρόπο υπεροπτικό την «αλήθεια», αποχώρησε μαζί με άλλα 120 μέλη, τα οποία αποτέλεσαν και το πρώτο της «ποίμνιο». Η αίρεση γνώρισε με την πάροδο του χρόνου μεγάλη εξάπλωση και σήμερα έχει περίπου 150 ποιμένες και αριθμεί περί τις 20.000 οπαδούς σε όλη τη χώρα.

Η διδασκαλία της, αν και έχει πολλά κοινά με αυτήν των άλλων πεντηκοστιανών ομάδων που εκθέσαμε παραπάνω, εν τούτοις διαφέρει σε πολλά σημεία, καθώς φέρει την «προσωπική σφραγίδα» του αιρετικού Φέγγου, ο οποίος την ονόμασε «ελεύθερη» για να δείξει ότι, δήθεν, δεν εξαρτάται από τους άλλους Πεντηκοστιανούς, εναντίον των οποίων καταφέρεται ευκαίρως ακαίρως με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, ονομάζοντάς τους «λύκους»και «επικατάρατους», ενώ τις ομάδες τους αποκαλεί «θυγατέρες Βαβυλώνος», δηλαδή «πόρνες». Υβρίζει, δηλαδή, όχι κάποιους ξένους, αλλά τους δικούς του πνευματικούς προγόνους, πράγμα που σημαίνει, σύμφωνα με τη λογική του, ότι κι αυτός βρισκόταν στην πλάνη, τουλάχιστον μέχρι το 1965.

Έτσι, η αίρεση αυτή, με τέτοιου είδους συμπεριφορές και αντιλήψεις, όχι μόνο ως «ελευθέρα» δεν προβάλλει, αλλά στην πραγματικότητα είναι υποδουλωμένη στο πάθος της υπερηφάνειας, της πλάνης και της απώλειας, όπου έχει παρασύρει και χιλιάδες άλλες αθώες ψυχές. Κορυφαίο στοιχείο μάλιστα της πλάνης της κινήσεως αποτελεί η κακόδοξη θέση ότι ο Θεός έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, δηλαδή χέρια και πόδια, ώστε να μπορεί να προσδιοριστεί και τοπικά. Διαβάζοντας τα αυτά κανείς, αναρωτιέται: τι σχέση μπορούν να έχουν άραγε τέτοιες αντιλήψεις με την περί Θεού διδασκαλία της Αγ. Γραφής; ή ποιος μπορεί να είναι πράγματι ο ανθρωπόμορφος θεός των Πεντηκοστιανών του Φέγγου; Ένα πράγμα μόνο είναι απολύτως βέβαιο, ότι ο θεός του κ. Φέγγου μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άλλος, όχι όμως ο αληθινός Θεός, τον οποίο διδάσκει η Αγ. Γραφή και πιστεύει η Εκκλησία.

Για να καταλάβει καλύτερα κανείς, όμως, την νοοτροπία, το ψεύδος, την υποκρισία, την πλάνη και το φοβερό εγωισμό που χαρακτηρίζει τα μέλη αυτής της ομάδας, αλλά και να συνειδητοποιήσει το λόγο για τον οποίο πρέπει να τους αποφεύγει πάση θυσία, είναι αρκετό να σταχυολογήσει και να παραθέσει τέσσερις μόνο από τις συχνές και πάμπολλες κρίσεις και απόψεις του αρχηγού της Λούη Φέγγου για τον εαυτό του, τον οποίο προβάλλει ουσιαστικά στις ομιλίες του ως «θεό επί της γής». Έτσι στις 9-10-1979 τόνιζε με τρόπο υπερφίαλο «Επειδή έχω αποκτήσει μια πείρα στο λόγο του Θεού, τα θαύματα, την επιστήμη, ακόμη έχω σπουδάσει όλες τις επιστήμες, γνωρίζω τις θετικές· όποιον βρω μπροστά μου κι είναι αντίθετος προς το ευαγγέλιο μπορώ να τον κάνω να ταπεινωθεί αμέσως» και μάλιστα συνεχίζει ως παντογνώστης πως «όποιος θέλει ας με ρωτήσει ό,τι θέλει κι ό,τι βιβλίο διάβασα, ας έρθει να μού το πει· να του πω εγώ που είναι η ψευτιά (…) ξέρω τα κουμπιά του καθενός και τι λέει ο καθένας και που βασίζεται» (π. Α. Αλεβιζόπουλου, Εγχειρίδιο, σ. 208). Στις 9-11-1982 επίσης συνέκρινε τον εαυτό του με τον άγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο, ο οποίος αν και κατά τη γνώμη του «ήταν καλός», σε σχέση όμως με τη δική του αξία και αυθεντία, ήταν ελάχιστος, αφού η «ερμηνευτική <του> αυθεντία είναι μεγαλύτερη από την αυθεντία της Εκκλησίας, στην οποία βασιζόταν ο Χρυσόστομος» (π. Α. Αλεβιζόπουλου, Εγχειρίδιο, σ. 221). Το πλέον τραγικό σημείο της αυτοθεοποιήσεώς του φάνηκε στις 8-5-1984, οπότε διακήρυξε ουσιαστικά ότι επικοινωνεί άμεσα με το «θεό», με τον οποίο μάλιστα συζητούν εκτός των άλλων και τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθεί στα κηρύγματά του, παρατηρώντας χαρακτηριστικά πως «δεν ξέρω γιατί ο Θεός σήμερα επέμενε να μιλήσω γι’ αυτό (…)<εννοεί το θέμα>(…) ίσως κάποια αγγελία πρέπει να μας δώσει ο Θεός σήμερα…» (π. Α. Αλεβιζόπουλου, Εγχειρίδιο, σ. 215). Για το λόγο αυτό κι έχει εξασφαλίσει με βεβαιότητα τη σωτηρία του, κάτι που διακήρυξε με περισσή βεβαιότητα στις 19-10-1982 ως εξής : «την έχω ήδη λάβει τη ζωή την αιώνιο, και την αισθάνομαι, τη ζω, με αγάπη, με χαρά, με ειρήνη, με ευλογία, με φανέρωση του θεού στη ζωή μας» (π. Α. Αλεβιζόπουλου, Εγχειρίδιο, σ. 228).

Είναι απαραίτητο να γίνει αναφορά, όμως, και στις πλέον κραυγαλέες από τις ψευδοπροφητείες του κ. Φέγγου για τον Αντίχριστο και την Ε.Ο.Κ (τώρα Ε.Ε). Για τον Αντίχριστο είχε «προφητεύσει» ότι θα εμφανιστεί στη δεκαετία του 1990, οπότε θα έρθει και ο Χριστός να αρπάξει την «ποίμνη του» στον ουρανό και θα κηρυχθεί ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Την «προφητεία» αυτή, μάλιστα τη δημοσίευσε και η εφημερίδα του, «Χριστιανισμός», στο 2ο τεύχος του Ιανουαρίου του 1991. Όμως, όπως είδαμε τίποτε από αυτά δεν εκπληρώθηκε. Ούτε ο Αντίχριστος εμφανίστηκε, αν και είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ούτε ο Χριστός κατέβηκε να αρπάξει την ποίμνη του κ. Φέγγου, εφ’ όσον ο ίδιος, ως αρχηγός της, συνεχίζει ακάθεκτος με τη δράση του να τον πληγώνει και να καταπολεμά την Εκκλησία του, αλλά ούτε ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε. Για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (τώρα Ευρωπαϊκή Ένωση) είχε αποφανθεί και «προφητεύσει» το 1982, ότι είναι το πραγματικό θηρίο της Αποκαλύψεως με τα δέκα κέρατα, καθώς τότε είχε μόνο δέκα κράτη-μέλη, τα οποία, όπως διακήρυττε, ποτέ δεν θα αυξάνονταν. Μετά την εξαγγελία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, επίσης, περί το τέλος του 1992 κι επειδή η ώρα του Αντιχρίστου, κατά την άποψή του, ήταν πλησίον, αρχηγός του ενιαίου Ευρωπαϊκού Κράτους θα γινόταν ο Αντίχριστος. Ήταν δε τόσο σίγουρος γι’ αυτό, ώστε, όπως τόνιζε, «θα δούμε πολύ καθαρά και ίσως και το πρόσωπο του Αντιχρίστου».

Όπως είναι γνωστό, όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Γι’ αυτό και τίθενται τα ερωτήματα: Τι θα μας έλεγε σήμερα (έτος 2007) ο «προφήτης» κ. Φέγγος για να δικαιολογηθεί και να διορθώσει το σφάλμα του, που τα κράτη της Ένωσης έχουν φτάσει τα είκοσι πέντε; Τι θα απαντούσε στην απορία κάθε καλόπιστου ανθρώπου: Γιατί ο Αντίχριστος, έπειτα από τόσα χρόνια, δεν ήρθε; ή γιατί δεν έγινε αρχηγός του Ευρωπαϊκού Κράτους; ή γιατί, τουλάχιστον, μέχρι σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά τον «ερχομό» του, δεν καταφέραμε να δούμε, όχι μόνο τόσο καθαρά, αλλά καθόλου το πρόσωπό του;

Συμφωνούν άραγε όλα τα παραπάνω με το πνεύμα και το γράμμα της αγ. Γραφής; Έχουν σχέση με τη διδασκαλία του Χριστού; Συμφωνούν τα μέλη της ομάδας του με τα μυθεύματα του ιδρυτή της; Αυτό το ήθος εμπνέονται ως μέλη της, κατά τα άλλα, «ελεύθερης εκκλησίας» από τον κ. Λούη Φέγγο και τους ποιμένες του; Ποιόν «θεό» λατρεύουν αλήθεια;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα ας απαντήσει κυρίως ο ιδρυτής της, πρώτα στους αθώους που παρέσυρε στην πλάνη, κυρίως όμως με καθαρή συνείδηση ας απαντήσει κατόπιν, όχι στο «θεό» που έπλασε και πιστεύει, αλλά μετανιωμένος ας απολογηθεί στον αληθινό Θεό, τον οποίο καταπολεμά με τρόπο λυσσαλέο και προσπαθεί χρόνια τώρα με τη δράση του να αφανίσει την Εκκλησία του. Γιατί γνωρίζουμε καλά, ότι η τακτική του κ. Φέγγου είναι η ίδια μ’ εκείνη των ψευδοπροφητών όλων των αιώνων και όλων των εποχών, δηλαδή να σκορπίζουν το φόβο και τον τρόμο στις αγνές και άδολες ψυχές, προκειμένου να τις κατακτήσουν προς όφελος προσωπικό. Γι’ αυτό και η καλύτερη απάντηση από μέρους του σ’ όλα τα παραπάνω θα ήταν η σιωπή και η μετάνοια, φάρμακα που μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά στη θεραπεία της πλάνης του και να συμβάλλουν στη δική του επιστροφή, αλλά και την επιστροφή των αγνών ανθρώπων που παράσυρε, στην αληθινή ποίμνη του Χριστού, που είναι η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία.



6. Πως δρουν οι Πεντηκοστιανοί.



Έγινε φανερό λοιπόν από τα ανωτέρω, πιστεύουμε, ότι όλοι γενικώς οι Πεντηκοστιανοί, όχι μόνο δεν προσφέρουν τη σωτηρία με τις πλάνες τους, αλλά οδηγούν τον άνθρωπο με βεβαιότητα στην απώλεια. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να επιδεικνύεται ιδιαίτερη προσοχή και να λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα από τα πιστά μέλη της Εκκλησίας, για προφύλαξη από τη δραστηριότητά τους, καθώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος με τον τρόπο που δραστηριοποιούνται να μας παρασύρουν και να μας απομακρύνουν από τη σωτήρια πίστη και την υγιή παράδοση της Εκκλησίας.

Και τούτο διότι, όπως όλοι οι αιρετικοί στους αιώνες που πέρασαν, το ίδιο και οι Πεντηκοστιανοί χρησιμοποιούν τα πιο σύγχρονα μέσα της εποχής, προκειμένου να κάνουν περισσότερο ελκυστική τη διδασκαλία τους. Μάλιστα δε οι σύγχρονοι αιρετικοί κάνουν χρήση όλων των μέσων που υπαγορεύει το σύγχρονο marketing, ενώ το management τους αποβαίνει εξαιρετικά αποδοτικό, όταν μάλιστα εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν είμαστε προσεκτικοί και σωστά προετοιμασμένοι. Η επιτυχία του στηρίζεται, δηλαδή, όχι στην αλήθεια των όσων διδάσκουν, αλλά στον τρόπο με τον οποίο τα προσφέρουν, καθώς εφαρμόζουν άριστα το λεγόμενο «βομβαρδισμό αγάπης», παρουσιάζοντας παράλληλα ως φόβητρα αρνητικά φαινόμενα ή κοινωνικά γεγονότα, όπως πλημμύρες, σεισμούς, πολέμους, θανάτους, δυστυχήματα, ασθένειες κ.ά, προκειμένου να ασκήσουν στα θύματά τους ψυχολογική πίεση και βία. Το έργο τους υποστηρίζουν, επίσης, με τα διάφορα τηλεοπτικά shows στο εξωτερικό, όπου προβαίνουν σε επίδειξη γλωσσολαλιάς, ψευδοπροφητειών και ψευδοθεραπειών για να πείσουν και να παρασύρουν τα αθώα και ανυποψίαστα θύματα τους. Τα υποψήφια θύματά τους, μάλιστα, στο πλαίσιο του βομβαρδισμού της αγάπης, τα πλησιάζουν και με άλλους τρόπους, όπως με την οργάνωση φιλικών συγκεντρώσεων, με την εκδήλωση ενδιαφέροντος σε δύσκολες οικογενειακές στιγμές όπως στην περίπτωση θάνατο νέου ή προσφιλούς προσώπου, βαριάς αρρώστιας, δυσκολιών στις συζυγικές σχέσεις, περιπτώσεων διαζυγίου, καταστάσεων οικονομικής ανέχειας κ.ά. Μέσα στη δράση τους περιλαμβάνονται ακόμη κατ’ οίκον επισκέψεις, προσκλήσεις στις συνάξεις τους, διανομή της Καινής Διαθήκης με κείμενο παρεφθαρμένο ή άλλων εντύπων και πρόκληση συζητήσεως για θέματα πίστεως σε δρόμους ή σε πλατείες, πώληση σε πολύ χαμηλές τιμές ή με τη δωρεάν διανομή των βιβλίων και των περιοδικών τους, με την αποστολή μέσω Ταχυδρομείου αντιτύπων από τα περιοδικά τους, ή φύλλων από τις εφημερίδες τους, καθώς επίσης και μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», ο οποίος έχει πανελλαδική εμβέλεια. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να αποφεύγονται με κάθε τρόπο τα έντυπά τους, όπως ο «Χριστιανισμός», η «Μάχαιρα του Πνεύματος», «O Αγγελιοφόρος με τα Λευκά Φτερά», αλλά και η ακρόαση του ραδιοφωνικού τους σταθμού .



7. Πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε;



1. Το βασικότερο μέσο αντιμετώπισης των Πεντηκοστιανών, αλλά και των πάσης φύσεως αιρετικών είναι η δική μας υγιής σχέση με την Εκκλησία, η οποία όσο πιο στενή είναι τόσο καλύτερα προφυλασσόμαστε από αυτούς. Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε πρωτίστως να στερεωθούμε περισσότερο στην πίστη του Χριστού, πράγμα που θα επιτύχουμε αν συνδεθούμε στενότερα πνευματικά με την ενορία και τον ιερέα ή τους ιερείς μας, συμμετέχουμε τακτικά τόσο στη θεία λατρεία, με κορυφαία τα μυστήρια της εξομολογήσεως και της θείας Ευχαριστίας, όπως επίσης και στις λοιπές ενοριακές και άλλες εκκλησιαστικές εκδηλώσεις που είναι τα εσπερινά κηρύγματα, οι ομιλίες, οι κύκλοι μελέτης της Αγ. Γραφής, κ.ά, κυρίως όμως με τη διαρκή μελέτη του λόγου του Θεού, των έργων των Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά και σύγχρονων αντιαιρετικών βιβλίων, στα οποία παρατίθενται και ανατρέπονται λεπτομερώς οι αιρετικές κακοδοξίες και παράλληλα εκτίθεται η αληθινή πίστη και εκκλησιαστική παράδοση.

2. Σε κάθε περίπτωση πάντως που θα έρθουμε σε επαφή με κάποιον Πεντηκοστιανό ή άλλο αιρετικό είναι απαραίτητο να μην εκτραπούμε σε αποδοκιμασίες, ύβρεις ή βίαιες αντιδράσεις εναντίον του, διότι τη δικαιολογημένη αγανάκτησή μας θα την εκλάβει ως αδυναμία και θα τη χρησιμοποιήσει ως μέσο προσηλυτισμού και ως όπλο εναντίον της Εκκλησίας.

3. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και με φυσικό τρόπο να του τονίσουμε με έμφαση ότι όλα όσα πιστεύει και διδάσκει είναι ψεύδη και αιρετικές διδασκαλίες, ότι δεν έχουν καμία σχέση με το Χριστό, τη διδασκαλία της αγ. Γραφής και την πίστη της Εκκλησίας, καλώντας τον παράλληλα με αγάπη να μετανοήσει να εγκαταλείψει την αίρεση και να επιστρέψει στην Εκκλησία.

4. Να μην παρασυρθούμε σε καμία περίπτωση σε συζήτηση μαζί του, αλλά αν επιμένει να του προτείνουμε να το φέρουμε σε επαφή με τους υπευθύνους της Ιεράς Μητροπόλεως για το σκοπό αυτό, χρησιμοποιώντας χωρίς δεύτερη σκέψη το τηλέφωνο της Αντιαιρετικής Ομάδας: 6932-800395 .

5. Αν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι την ώρα εκείνη που παρακολουθούν το περιστατικό, θα ήταν πολύ σημαντικό να τους επισημάνουμε με ηρεμία και ευγένεια, ότι αυτά που ισχυρίζεται ο Πεντηκοστιανός είναι αντίθετα με την πίστη και την παράδοσή μας, προτρέποντας τους μάλιστα να μην δεχθούν συζήτηση ή την προσφορά εντύπων.

6. Να επικοινωνήσουμε αμέσως με την Αντιαιρετική Ομάδα της Μητροπόλεώς μας στο τηλέφωνο 6932-800395 ή με το Γραφείο επί των Αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών 2610-275022 ή και με τον εφημέριο της ενορίας μας-πρέπει απαραιτήτως να έχουμε τα τηλέφωνά του μαζί μας σε κάθε περίσταση- και να αναφέρουμε το περιστατικό, δίνοντας πλήρη στοιχεία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και υπεύθυνα το συντομότερο από την Εκκλησία.

7. Αν μας επισκεφθεί Πεντηκοστιανός στο σπίτι να τον αντιμετωπίσουμε με ευγένεια μέν, αλλά σε καμία περίπτωση να μην του επιτρέψουμε την είσοδο ή τη διενέργεια συζητήσεως, πολύ περισσότερο δε να μην δεχθούμε κάποιο έντυπο από αυτόν. Είναι απαραίτητο και στην περίπτωση αυτή να ενημερώσουμε αμέσως την Αντιαιρετική Ομάδα ή τον Ιερέα της ενορίας μας, προκειμένου η Εκκλησία να λάβει τα απαραίτητα μέτρα.

8. Αν ζούμε στην πόλη καλό θα ήταν να ακολουθήσουμε τον Πεντηκοστιανό και στα άλλα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μας ή τα σπίτια της γειτονιάς μας και να ενημερώσουμε για το λόγο της επισκέψεώς του τους ενοίκους ή τους γείτονές μας, προκειμένου να προφυλαχθούν.

9. Αν ζούμε σε χωριό, τότε θα ήταν καλό, χωρίς να παρεκτραπούμε από τις ενδεχόμενες προκλήσεις του, να ακολουθήσουμε τον αιρετικό στις επισκέψεις του και στα άλλα σπίτια και να ενημερώσουμε τους συγχωριανούς μας για το σκοπό της επίσκεψής του.

10. Να αποφεύγουμε, ακόμη και από περιέργεια, την ακρόαση του ραδιοφωνικού τους σταθμού, καθώς αποτελεί μέσο παραπληροφόρησης και προσηλυτισμού. Αντιθέτως, να παρακολουθούμε ανελλιπώς τα προγράμματα του ραδιοφωνικού και του τηλεοπτικού σταθμού της Ι. Μ. Πατρών «ΛΥΧΝΟΣ», τα οποία περιλαμβάνουν μεταξύ των άλλων και ειδικές αντιαιρετικές εκπομπές, αλλά και εκπομπές που διδάσκουν το περιεχόμενο της πίστεώς μας.

11. Να μην παραλαμβάνουμε ποτέ, είτε στο δρόμο, είτε στο σπίτι μας αντίτυπο της Καινής Διαθήκης. Αν δεν έχουμε το κείμενο της Καινής Διαθήκης και θα θέλαμε να το αποκτήσουμε, πρέπει να απευθυνθούμε στην ενορία μας για τη εξασφάλισή του.

12. Να μην παραλάβουμε σε καμία περίπτωση περιοδικά ή άλλα θρησκευτικά έντυπα τα οποία μας προσφέρουν ακόμη και δωρεάν και τέλος

13. Τα έντυπα (όπως αντίτυπα της Καινής Διαθήκης, βιβλία, εφημερίδες κ.ά) που θα παραλάβουμε μέσω ταχυδρομείου ή που θα βρούμε στην είσοδο του σπιτιού μας να τα παραδώσουμε αμέσως στον εφημέριο της ενορίας μας.



8. Χρήσιμα βοηθήματα και διαδικτυακοί τόποι (ιστοσελίδες Internet) για
περισσότερη ενημέρωση


Από τους παραπάνω τρόπους προφυλάξεως από τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς, ο αποτελεσματικότερος είναι η πρόληψη και η κατάλληλη προετοιμασία του καθενός από εμάς για την αντιμετώπισή τους. Γι’ αυτό κι όποιος θα ήθελε να ενημερωθεί περισσότερο γύρω από τις πλάνες τους και την αναίρεσή τους από την Εκκλησία μπορεί να ανατρέξει στα παρακάτω ορθόδοξα αντιαιρετικά βοηθήματα:

Παντελεήμονος Κ. Καρανικόλα, Μητροπ. Κορίνθου, Οι αιρετικοί

Προτεστάντες, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1976,2 σσ. 262-294.

Αντωνίου Μ. Παπαδοπούλου, Σύγχρονες Αιρέσεις και «θρησκευτικά» κινήματα

στην Ελλάδα, εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1987, σσ. 145-164.

π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, Εγχειρίδιο αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων,

εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1991,2 σσ. 157-259.

π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, Πεντηκοστιανοί και Ορθοδοξία, Αθήνα 1992.

Δημητρίου Κόκορη, Πεντηκοστιανισμός. Αίρεσις και πλάνη, Αθήνα 1997.

Μοναχής Αντωνίας Μανδελιά, Νεοπεντηκοστιανοί στην Ελλάδα, Αθήνα 1999.

------------------------ , Πεντηκοστιανοί και Ορθοδοξία, εν Ορθοδοξία και Αίρεσις.

Περιοδική Έκδοσις της Ι. Μητροπόλεως Μαντινείας και

Κυνουρίας, Τεύχ. 3, Τρίπολις 1999, σσ. 4.


Αρχιμ. Χριστοφόρου Τσιάκκα, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και

Αιρέσεων, παραχριστιανικών-παραθρησκευτικών ομάδων και

Σύγχρονων ιδεολογικών ρευμάτων, εκδ. Ιεράς Μονής

Τροοδοτίσσης Κύπρου, (Λεμεσός) 2002, σ. 93-94· 277-280·

588-591 και 786-799.



------------------------ , Η διδασκαλία των Πεντηκοστιανών για την αρπαγή της

Εκκλησίας, εν Ορθοδοξία και Αίρεσις. Περιοδική Έκδοσις της

Ι. Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας, Τεύχ. 23,

Τρίπολις 2002, σ. 1-4.


π. Δανιήλ Γούβαλη, Νεφέλαι άνυδροι, Αθήναι 2002.

π. Βασιλείου Γεωργόπουλου, Πεντηκοστιανών κακοδοξίες, Αθήνα 2004.

π. Χαραλάμπους Καμηλάκη, Πεντηκοστιανισμός. Σύμπλεγμα θρησκευτικών

ομάδων και «χαρισματικών κινήσεων», εκδ. «Γραφείου

αντιαιρετικού αγώνος Ι.Μ. Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου»,

Ρέθυμνο 2005.

π. Αλεξίου Καρακαλλινού, Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, Κοζάνη 2006.

---------------------- , Πεντηκοστιανοί. Πνεύμα Άγιο ή «πνεύμα πλάνης»; , εν

Πανάριον. Έκτακτη έκδοση Αντιαιρετικής Επιτροπής Ι.

Μητροπόλεως Πατρών, Τεύχ. 2, Πάτρα (2006), σσ. 6.

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ




1)Ή επέμβαση κατ΄ αρχάς τών Ρωμαιοκαθολικών στό ίδιο τό αρχαίο Ορθόδοξο δόγμα περί Θεότητας, μέ τήν αλλαγή καί πρόσθεση στό "Πιστεύω είς έναν Θεό..." τού λεγόμενου Filioque, ( εκπόρευση τού Αγίου Πνεύματος καί εκ τού Υιού...) ήταν τό πρώτο λάθος !

Καί ενώ στήν Ορθόδοξη θέση καί στό Ευαγγέλιο αναγράφονται οί λόγοι τού ίδιου τού Χριστού ότι "τό Πνεύμα τό Άγιο εκπορεύεται μόνον εκ τού Πατρός" , έρχεται ό Παπισμός καί διορθώνει τόν Χριστό προσθέτοντας ότι τό Πνεύμα τό Άγιο εκπορεύεται καί " εκ τού Υιού" εισάγοντας έτσι τήν Δυαρχία στήν Θεότητα, καί ανατρέποντας τήν δομή καί τό έργο τής Αγίας Τριάδας, θέση βλάσφημη πέρα γιά πέρα !

Αυτό ακριβώς ήταν καί τό πρώτο σημείο πού οδήγησε τόν Παπισμό στήν αίρεση καί στό Σχίσμα...

2) Κάθε Πάπας θεωρεί τόν εαυτό του μοναδικό αντιπρόσωπο τού Χριστού επάνω στήν γή καί διάδοχο τού Αποστόλου Πέτρου παίρνοντας αφορμή από τόν αλληγορικό λόγο τού Χριστού ότι " σύ είσαι ό Πέτρος καί επάνω στήν πέτρα θά οικοδομήσω τήν Εκκλησία μου..." .

Καί ενώ ό Χριστός εννοούσε τήν ακλόνητη καί συμπαγή σάν πέτρα ομολογία τού Πέτρου σέ γενομένη ερώτηση, περί τής θεότητας τού Χριστού, έρχεται ό Παπισμός από τό 1054μχ ( γιατί πρώτα δέν έλεγε αυτά), καί ανακαλύπτει τήν ..."διαδοχή" !!

Βάσει αυτού τού "Πρωτείου", κάθε Πάπας, εμμέσως, απαιτεί από τούς Ορθοδόξους όχι μόνο υποταγή, αλλά καί εφαρμογή κάθε αλλαγής καί νεωτερισμού ακόμη καί στό Δόγμα καί στούς κανόνες τής Εκκλησίας πού αυτός θά θελήσει νά κάνει, ώς "αντιπρόσωπος τού Χριστού επάνω στήν γή! " . Καταλαβαίνουμε τώρα τό βάθος τού εγωϊσμού καί τής πλάνης...

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟΣ !

3) Ό Πάπας θεωρείται "αλάθητος" γιά ότι πεί, καί γιά ότι κάνει !

Μόνο ό Θεός όμως είναι αλάθητος! Καί κανείς άνθρωπος πάνω στήν γή δέν μπορεί νά θεωρηθεί, ούτε τέλειος ούτε αλάθητος.

( Διαβάστε σχετικά, τήν συντριπτική απάντηση πού έδωσε ένας διακεκριμένος Καρδινάλιος τής Κροατίας, ό Josip Strossmaier στόν τότε Πάπα, παρουσία 700 ιεραρχών τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ).

4) Ό Παπισμός έχει καταργήσει ουσιαστικά τήν Αγία Κοινωνία δίνοντας στούς πιστούς άζυμο άρτο, τήν λεγόμενη "όστια" ( κάτι σάν μικρά βιομηχανοποιημένα μπισκοτάκια, μιά καί δέν φτιάχνουνε πρόσφορα γιά προσκομιδή, όπως οί Ορθόδοξοι), καί χωρίς "αίμα Κυρίου".

Τόσο όμως ό άζυμος καί χωρίς προζύμι άρτος (πού είναι παλαιά Εβραϊκή συνήθεια καταργημένη από τόν Χριστό), όσο καί ή μή παράδοση "αίματος Χριστού" ( δίνεται συνήθως μόνο όταν πλησιάζει νά πεθάνει ό άνθρωπος...), είναι δικές τους επινοήσεις καί ουδεμία σχέση έχουν μέ τήν Αποστολική Παράδοση. Άλλωστε στό Μυστικό Δείπνο πού ό Χριστός παρέδωσε τό ακατάληπτο αυτό Μυστήριο τής μετουσίωσης καί αλλαγής τού άρτου καί οίνου σέ σώμα καί αίμα Χριστού, χρησιμοποίησε κανονικό καί όχι άζυμο άρτο μιά καί τό Πάσχα τών αζύμων δέν είχε έλθει ακόμη.

5) Έχουν επιβάλλει στούς κληρικούς υποχρεωτική αγαμία. Δηλαδή απαγορεύεται νά παντρεύονται οί κληρικοί τους καί νά έχουν οικογένειες, κατά παράβαση πάλι, τής Αποστολικής Παράδοσης, μέ όλα όσα άσχημα συνήθως δημιουργούνται...

6) Κάνουν τόν σταυρό τους όχι μέ τά τρία δάκτυλα σέ συμβολισμό τής Αγίας Τριάδος, αλλά μέ τά τέσσερα, ή καί πέντε δάκτυλα, βάζοντας στό 4ο δάκτυλο τήν Παναγία, καί στό 5ο τόν Πάπα. Όμως, ούτε ή Θεοτόκος μπορεί νά λατρευτεί ώς Θεός, αλλά ούτε καί ό Πάπας μπορεί νά εξομοιωθεί μέ τόν Θεό!

7) Έχουν κάνει τό Βατικανό Κράτος, μέ Πρωθυπουργό, Υπουργούς, Στρατό καί Κυβέρνηση, καταστάσεις αντίθετες μέ τήν διδασκαλία καί τό έργο τού ταπεινού Θεανθρώπου Ιησού Χριστού καί τών Αγίων Αποστόλων.

8) Πιστεύουν στήν "αξιομισθία τών Αγίων", καί ότι ένας Άγιος μπορεί νά "μεταφέρει" κάποια από τά καλά έργα του σέ ανθρώπους πού δέν έχουν έργα, καί έτσι νά τούς σώσει κι΄ αυτούς από τήν Κόλαση, αντίθετα από όσα δίδαξε ό Χριστός ότι κάθε άνθρωπος είναι υπόλογος μόνο γιά τόν εαυτό του !

9) Πιστεύουν στό "καθαρτήριο πύρ" πού θά καθαρίσει στήν άλλη ζωή όσους αμαρτωλούς δέν πρόλαβαν νά μετανοήσουν, καί ακόμη ότι τελικά θά ελεήσει ό Θεός καί τούς δαίμονες, αυτά τά πλήρους κακίας πλάσματα, ότι ή Κόλαση θά έχει τέλος, καί ότι θά πάνε κι΄ αυτοί στόν ...Παράδεισο!!!

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ, ΚΑΙ

ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ...

10) Πιστεύουν στόν "απόλυτο προορισμό" , καί ότι κάθε άνθρωπος είναι προορισμένος από τόν Θεό είτε γιά Κόλαση είτε γιά Παράδεισο, μπλέκοντας έτσι δύο άσχετες καταστάσεις.

Γιατί, ό Θεός σάν Παντογνώστης, γνωρίζει μέν τό τί θα συμβεί σέ κάθε άνθρωπο ( πρόγνωση ), αλλά δέν προκαθορίζει αυτό τό μέλλον ( προορισμός), λόγω τής ελευθερίας τής βουλήσεως ( θελήσεως ), πού έχει δώσει σέ κάθε άνθρωπο, ώστε νά μπορεί μετά νά τόν κρίνει σύμφωνα μέ τίς πράξεις του...

Γιατί, άν ό Θεός προκαθόριζε τήν πορεία κάθε ανθρώπου, τότε ό άνθρωπος, καί δικαίως, θά ήταν αμέτοχος γιά τίς πράξεις του καί θά μπορούσε νά πεί:

" Δέν φταίω Κύριε εγώ, εσύ μέ έφτιαξες έτσι...".

11) Στό βάπτισμα, δέν βυθίζουν τά παιδιά μέσα στό νερό ( Ταφή καί Ανάσταση), τρείς φορές στόν τύπο τής Αγίας Τριάδας όπως ή αρχαία Εκκλησία παρέδωσε, αλλά έχουν τό βάπτισμα γιά ετοιμοθανάτους, ραντίζοντας τά παιδιά μέ νερό...

12) Τό Χρίσμα καί τό μύρωμα τού παιδιού γιά νά αποκτήσει τίς Δωρεές τού Αγίου Πνεύματος, όπως οί Απόστολοι εδίδαξαν, δέν τό κάνουν μέ τό βάπτισμα αλλά όταν μεγαλώσουν τά παιδιά, αφήνοντάς τα έτσι στερημένα τής βοήθειας τού Θεού καί στήν διάθεση τού διαβόλου...

13) Τό μυστήριο τού ευχελαίου τό χρησιμοποιούνε μόνο μιά φορά καί γιά τούς ετοιμοθανάτους...

14) Τό μυστήριο τής εξομολογήσεως γίνεται συνήθως μέ "απόκρυφο τρόπο" μέσω παραβάν μεταξύ εξομολόγου καί πιστού. Αντίθετα πάλι μέ τήν αρχαία παράδοση πού επιζητά τήν θαρραλέα μετάνοια τού ανθρώπου απέναντι τού οργάνου τού Θεού :

" Ναί Κύριε, έφταιξα απέναντί σου !" καί όχι τήν κρυμένη πίσω από παραπετάσματα...

Όταν ό προφήτης Νάθαν ανέβηκε στά Ανάκτορα καί έλεγξε τόν Δαβίδ γιά μοιχεία καί φόνο δέν πήγε νά κρυφτεί ό βασιλέας αλλά ομολόγησε μέ θάρρος τήν ενοχή του. Στήν Αγία Γραφή μάλιστα αναφέρονται ότι οί εξομολογήσεις τών Χριστιανών γίνονταν δημόσια !

Ακόμη, τά επιτίμια αμαρτιών στήν Παπική εκκλησία, είναι ποινικού χαρακτήρα μιά καί ή εξομολόγηση έχει τόν χαρακτήρα δικαστηρίου. Στήν Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, ό εξομολόγος συμβουλεύει, δέν δικάζει, καί είναι παιδαγωγικού χαρακτήρα ώστε νά συναισθανθεί ό αμαρτωλός τήν πτώση του, νά φυλαχτεί, καί νά μή ξαναπέσει...

Συνέπεια τής τακτικής αυτής υπήρξαν παλαιότερα, τά λεγόμενα συγχωροχάρτια, σέ τύπο μπλόκ αποδείξεων! Αμάρτανες τόσο, πλήρωνες τόσα καί "πήγαινες" στόν Παράδεισο...

15) Έχουν τό δόγμα τής "ασπίλου συλλήψεως" τής Θεοτόκου, λέγοντας ότι δέν έφερε τό προπατορικό αμάρτημα τών Πρωτοπλάστων, καί ανυψώνοντάς την λατρευτικά στό ύψος τής Θεότητας. Όμως, ή λατρεία ανήκει μόνο στόν Άγιο Τριαδικό Θεό, ενώ ή τιμητική προσκύνηση στήν Θεοτόκο καί στούς Αγίους !

16) Εικόνες έχουν συνήθως σέ τοιχογραφίες, δέν τίς τιμούν προσκυνώντάς τες, δέν τιμούν τά άγια λείψανα, καί αντί γιά εικόνες βάζουν αγάλματα !!!

17) Ή Παπική εκκλησία, στήν προσπάθεια προσεταιρισμού Ορθοδόξων πιστών σέ άλλες χώρες, προώθησε Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς ντυμένους όπως οί Ορθόδοξοι καί μέ τό ίδιο σχεδόν λειτουργικό τυπικό, δημιουργώντας έτσι ένα περίεργο εκκλησιαστικό σχήμα, τήν Ουνία.

Οί Ουνίτες, λειτουργούν σέ Ουνίτικες Εκκλησίες πού μοιάζουν Ορθόδοξες, ξεγελώντας ακόμη καί Ορθοδόξους πιστούς πού δέν γνωρίζουν τά πράγματα καλά, καί δέν μνημονεύουν Ορθοδόξους Αρχιερείς, αλλά τόν Πάπα !!!

Είναι τό μεγαλύτερο σχέδιο εξαπάτησης τής Παπικής εκκλησίας πρός τήν Ορθοδοξία, πού γίνεται κυρίως στό εξωτερικό!!!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ;

18) Ή Ιερωσύνη τους, μετά από όλα αυτά ( σύν τό Σχίσμα στό οποίο περιέπεσαν από τό 1054 μχ.), είναι προβληματική...

Από ελάχιστη έως ανύπαρκτη...

Αυτό, άλλωστε φαίνεται καί από τόν Αγιασμό τους, πού μετά από λίγο καιρό τό νερό βρωμάει, εν αντιθέσει μέ τούς Ορθοδόξους πού διατηρείται πεντακάθαρο εκατοντάδες χρόνια, όπως βλέπουμε από τά μπουκαλάκια Αγιασμού πού βρίσκονται στά θεμέλια σπιτιών πού κατεδαφίζονται γιά πολυκατοικίες...

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ - ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ (17 Ιανουαρίου 1939 - 28 Ιανουαρίου 2008)


ΑΘΑΝΑΤΟΣ.......................................................................ΖΕΙΣ!

Σουηδία- Γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων


Υπέρ της τέλεσης θρησκευτικού γάμου μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου ψήφισε σήμερα η σύνοδος της Εκκλησίας της Σουηδίας, θέτοντας τέλος σε διαμάχη ετών στους κόλπους της.
Η απόφαση θα ισχύει από 1ης Νοεμβρίου και ελήφθη κατά πλειοψηφία από τους 251 εκπροσώπους της Εκκλησίας της Σουηδίας, η οποία είναι Λουθηρανική και στην οποία ανήκει περίπου το 80% από τα 9 εκατομμύρια Σουηδών.
Τον περασμένο Απρίλιο, η σουηδική Βουλή θέσπισε νόμο, τον οποίο υπερψήφισαν τα έξι από τα επτά κοινοβουλευτικά κόμματα, που επιτρέπει το γάμο ομοφυλοφίλων ζευγαριών.
Δυστυχώς οι αιρετικοί έχουν ξεφύγει πλέον πέρα από κάθε έννοια της αληθινής Χριστιανικής διδασκαλίας...

ΦΟΒΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ




Στις 2 τελευταίες εκπομπές στον "ΑΘΕΑΤΟ ΚΟΣΜΟ" του κώστα Χαρδαβέλα νέες φοβερές αποκαλύψεις για την νύχτα των Ιμίων.
Συμμετέχουν οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ:Άδωνης Γεωργιάδης,Μάκης Βορίδης,ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ:Θεόδωρος Νικολαίδης,Αντώνης Αντωνιάδης,Γιώργος Νταβρής,Κωνσταντίνος Ματάλας,Χρήστος Μακρυγιάννης,Αντώνης Ναξάκης,ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Tάσος Μπουριώτης,ο ΔΙΕΘΝΟΛΟΓΟΣ Μιχάλης Ρέλος,ο ΠΡΕΣΒΗΣ Χρήστος Ζαχαράκης και ο ΙΑΤΡΟΣ Νίκος Βλαχάκος.(όλα αυτά σε 29 βίντεο)

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ

Μόνο η αλήθεια του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Αυτή η αλήθεια μας φανέρωσε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Ήρθε στον κόσμο για να "κηρύξει το ευαγγέλιο του Θεού" (Μαρκ. 1,14). Να διδάξει και να "μαρτυρίσει την αλήθεια"(Ιω. 18,37). Γνωρίζοντας, λοιπόν ο άνθρωπος την αλήθεια του Χριστού ελευθερώνεται από την αμαρτία (Ιω. 8,32). Υπακούοντας σ' αυτήν μετέχει στην αληθινή ζωή (Ιω. 14,6)
Απέναντι στην αλήθεια του Θεού βρίσκεται η πλάνη και η αίρεση. Η πλάνη αρνείται την αλήθεια και η αίρεση τη νοθεύει. Έτσι ο άνθρωπος που έπεσε σε πλάνη ή παρασύρθηκε απο την αίρεση χάνει τη δυνατότητα της σωτηρίας.
Η Εκκλησία που είναι "ο στύλος και το στήριγμα της αλήθειας"( Ά Τιμ. 3,15), απο τα πρώτα χρόνια ακόμη, αγωνίστηκε σκληρά να κρατήσει ακέραιη και ανόθευτη την αλήθεια, που μας παρέδωσε ο Χριστός. Η συνεχής φροντίδα των Αποστόλων και των διαδόχων τους ήταν να προφυλάξουν τους χριστιανούς από τις πλανεμένες διδασκαλίες, τους "ψευδοδιδασκάλους" και τους "ψευδοπροφήτες (Ματθ. 7,15 ΄Β Πετρ. 2,1 Ά Ιω. 4,1 )
Ανθρώποι αιρετικοί που προσπάθησαν να διαστρέψουν την αλήθεια (Πραξ. 20,30), εμφανίστηκαν πολλοί. Τέτοιοι παλαιότερα ήταν οι Αρειανοί, οι Πνευματομάχοι, οι Εικονομάχοι και άλλοι. Αιρετικοί υπάρχουν και στις μέρες μας. Εξίσου επικίνδυνοι με τους παλιούς, και υπηρετώντας τον ίδιο πάντα στόχο: κηρύσσοντας "διεστραμμένα" να αποσπούν τους χριστιανούς "οπίσω αυτών". Στην αίρεση τους.

Απο τους πιό επικίνδυνους αιρετικούς των ημερών μας είναι και οι Χιλιαστές. Σ' αυτούς αναφέρονται τα παρακάτω. Σκοπό έχουν να σε πληροφορήσουν για το τι πρέπει να γνωρίζεις γι' αυτούς. Διάβασε τα με προσοχή. Προσπάθησε ν' ανταποκριθείς σε οτι με αγάπη σου ζητάμε. Κάνε να φτάσει και σε χέρια άλλων αδελφών μας, που πιθανόν βρίσκονται σε άγνοια ή ακόμη και σε κίνδυνο.

"Προσέχετε τους ψευδοπροφήτες, οι οποίοι σας έρχονται με ένδυμα προβάτων, ενώ μέσα τους είναι λύκοι αρπακτικοί"
Ο ΚΥΡΙΟΣ (Ματθ. 7,15)

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ

Οι πιό βασικές αλήθειες τις πίστεως μας σε αντίθεση με τους Χιλιαστές που είναι από τους πιό φοβερούς αιρετικούς όλων των εποχών, διότι υιοθέτησαν και κηρύττουν τις περισσότερες από τις πλάνες, που στηρίχτηκαν κατά καιρούς από διάφορους αιρεσιάρχες. Σ' αυτές πρόσθεσαν και πολλές άλλες. Εδώ απλώς αναφέρουμε τις μεγαλύτερες.


1.Βασική αλήθεια του Χριστιανισμού είναι η πίστη στην Αγία Τριάδα. Ο Θεός είναι Ένας κατά την ουσία αλλά ταυτόχρονα Τριαδικός, δηλαδή τρία Πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.
1. Οι Χιλιαστές όχι μόνο απορρίπτουν την πίστη στον Τριαδικό Θεό, αλλά φτάνουν να γράφουν πώς η Τριαδική διδασκαλία προέρχεται από τη "διάνοια του Σατανά" ( Άρα λένε πώς ένας Άγιος Σπυρίδονας αποδυκνείοντας αυτά σκεφτόταν απο τον Σατανά)

2. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι "Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού". Γεννημένος προαιώνια από το Θεό Πατέρα, είναι της ίδιας ουσίας και της φύσεως μ' εκείνον. Όντας λοιπόν τέλειος Θεός, έγινε και τέλειος άνθρωπος "δια την ημετέραν σωτηρίαν".
2. Οι Χιλιαστές, όπως ο παλιός αιρεσιάρχης Άρειος, που καταδικάστηκε απο την Ά οικουμενική Σύνοδο, αρνούνται τη θεότητα του Χριστού μας και διδάσκουν πως είναι κτίσμα, δηλαδή δημιούργημα του Θεού. Αυτή και μόνο η πλάνη τους δείχνει πως είναι "αντίχριστοί"

3. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Όπως ο Υιός, που γεννιέται από το Θεό Πατέρα, είναι της ίδιας φύσεως μ' εκείνον, έτσι και το Άγιο Πνεύμα, που εκπορεύεται επίσης απο τον Πατέρα (Ιω. 15,26), είναι πάλι της ίδιας φύσεως και της ίδιας ουσίας, δηλαδή Θεός.
3. Για το Άγιο Πνεύμα οι Χιλιαστές προχωρούν ακόμη πιό πέρα και από τους παλιούς Πνευματομάχους, που καταδίκασε η ΄Β οικουμενική Σύνοδος. Δεν παραδέχονται όχι μόνο τη θεότητα του, αλλά ούτε και την προσωπική του υπόσταση. Το θεωρούν απλώς ενεργό δύναμη του Θεού.

4. Ο άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο απο σώμα. Έλαβε από το δημιουργό Θεό και ψυχή, που είναι αθάνατη. Ακόμη δεχόμαστε πώς η ζωή συνεχίζεται και μετά το θάνατο μάς.
4. Οι Χιλιαστές δεν πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής, όπως παλιά οι Θνητοψυχίτες. Γι' αυτούς ο άνθρωπος είναι μόνο σώμα. Ότι ονομάζουμε ψυχή, έιναι απλώς η ζωή, όπως ακριβώς η ζωή των ζώων. Πεθαίνοντας ο άνθρωπος περιέρχεται στην ανυπαρξία. Εκμηδενίζεται.

5. Για μας τους Ορθοδόξους η Παναγία είναι "η μητέρα του Κυρίου" μας
5. Οι Χιλιαστές δεν αναγνωρίζουν την Παναγία ως Θεοτόκο και παρερμηνεύοντας , όπως το συνηθίζουν, διάφορα χωρία της Γραφής, απορρίπτουν οτι υπήρξε Αειπάρθενος.

6. Εμείς τιμούμε τους Αγίους του Θεού, δηλαδή εκείνους που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στο Θεό και έζησαν ακολουθώντας πιστά το θέλημα Του. Δεχόμαστε ακόμη πως αυτή η μεταχή τους στη θεία ζωή, τους δίνει τη δυνατότητα να μεσιτεύσουν στο Θεό για μας.
6. Οι Χιλιαστές αρνούνται την ύπαρξη των Αγίων και επομένως τις μεσιτείες τους και την τιμητική προσκύνηση τους εκ μέρους των πιστών. Και είναι φυσικό, αφού δέχονται πως οι άνθρωποι- άρα και οι Άγιοι - μετά το θάνατο τους εκμηδενίζονται.

7. Ως χριστιανοί ανήκουμε στην Εκκλησία, που είναι το σώμα του Χριστού μας. Σωζόμαστε μόνο όταν έιμαστε μέλη της Εκκλησίας και όταν γινόμαστε μέτοχοι της θείας χάριτος μέσω των μυστηρίων, που συνέστησε και παράδωσε ο ίδιος ο Λυτρωτής μας Ιησούς.
7. Οι Χιλιαστές δεν πιστεύουν στην Εκκλησία. Αρνούνται τη σωστική χάρη των μυστηρίων. Πολεμούν και διαβάλλουν τους κληρικούς.

8. Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι το καύχημα όλων των πιστών, αφού επάνω του θυσιάστικε ο Λυτρωτής μας. Τον μισούσαν και τον προσκυνούσαν οι χριστιανοί ήδη από τα αποστολικά χρόνια. Έτσι κι εμείς εξακολουθούμε να τον σεβόμαστε και να τον προσκυνούμε.
8. Οι Χιλιαστές δεν χρησιμοποιούν και δεν τιμούν το Σταυρό. Είναι χαρακτηριστικό: Δεν κάνουν ποτέ το σημείο του σταυρού! Φτάνουν μάλιστα ν' αποκαλούν εμάς τους χριστιανούς που τον κάνουμε ειδωλολάτρες!

9. Οι Ορθόδοξοι τιμούμε και ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες. Όχι βέβαια, τα ξύλα, αλλά τα εικονιζόμενα ιερά πρόσωπα.
9. Οι Χιλιαστές είναι εικονομάχοι. Όχι μόνο δεν τιμούν και δέν προσκυνούν τις εικόνες αλλά τις χλευάζουν και τις καταπατούν.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ
Ασφαλώς κάτι έχεις ακούσει για τους Χιλιαστές. Ακόμη είναι πιθανό να έχουν χτυπήσει και την πόρτα του σπιτιού σου ή να τους είδες κάπου (στη λαϊκή αγορά, σε μια πλατεία, σε κάποιο δρόμο), να πουλούν τα βιβλία και τα περιοδικά τους. Λοιπόν, τι ακριβώς είναι οι Χιλιαστές;

Πρόκειται για μιά ύπουλη και επικίνδυνη αίρεση. Μια ξενόφερτη και ξενοκίνητη οργάνωση. Μια τεράστια πολυεθνική μετοχική εταιρία, που εδρεύει στο Μπρούκλιν της Αμερικής και από εκεί, μέσω βιβλίων και περιοδικών της που διοχετεύει σ' ολόκληρο τον κόσμο, κηρύττει τις πιό χοντροκομμένες πλάνες και επαναλαμβάνει τις περισσότερες από τις αντιχριστιανικές διδασκαλίες, που μέχρι σήμερα υποστήριξαν οι διάφοροι αιρετικοί.

Η οργάνωση των Χιλιαστών (" Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά") ξεκίνησε τον περασμένο αιώνα (1881). Ιδρυτής και πρώτος αρχηγός της υπήρξε ο αμερικανοεβραίος έμπορος Κάρολος Ρώσσελ.

Οι Χιλιαστές μας παρουσιάζονται με διάφορα ονόματα. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά τεχνάσματα τους. Αλλάζουν συχνά όχι μόνο ονόματα αλλά και διδασκαλία, όταν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους.

Τα πιό γνωστά ονόματα τους είναι Χιλιαστές και μάρτυρες του Ιεχωβά. ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ονομάστηκαν,. γιατί πιστεύουν πως ο Χριστός θα έρθει στη γή για να εγκαθιδρύσει μιά επίγεια βασιλεία, που θα διαρκέσει χίλια χρόνια. Έφτασαν μάλιστα να ορίσουν και χρονολογίες για "το τέλος του πονηρού κόσμου" και την έναρξη της βασιλείας, που βέβαια, διαψεύστηκαν. Η τελευταία χρονολογία που είχαν ορίσει ήταν το φθινόπωρο του 1975. Για μιά ακόμη φορά έπεσαν έξω και γελοιοποιήθηκαν!

Οι Χιλιαστές θέλουν να αποκαλούνται ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ. Με την ονομασία αυτή "Ιεχωβάδες") είναι και πιό γνωστοί στο λαό μας. Γιατί θέλουν να ονομάζονται έτσι; Διότι ισχυρίζονται πως ο Θεός πρέπει να αποκαλείται μόνο με το εβραϊκό του όνομα "Ιεχωβά". Όποιος δεν ονομάζει έτσι τον Θεό δεν σώζεται! Ο ισχυρισμός αυτός είναι τελείως αστήρικτος. Όχι μόνο διότι ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη ονομάζεται ακριβέστερα "Γιαχβέ" αλλά και διότι το όνομα αυτό δεν είναι το μοναδικό. Στην Π. Διαθήκη υπάρχουν κι άλλα ονόματα του Θεού (Ων, Θεός Αβρααμ κ.τ.λ.).

Τελευταία οι Χιλιαστές διεκδικούν ακόμη και το όνομα του ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ. Ωστόσο, είναι ολοφάνερο πως το κάνουν για να εξαπατήσουν τους απλούς και ακατατόπιστους αδελφούς μας. Χριστιανοί είναι μόνο εκείνοι που πιστεύουν στο Χριστό. Όσοι αρνούνται τη θεότητα Του, όπως οι Χιλιαστές, είναι αντίχριστοι.
" Αγαπητοί, να μην πιστεύεται σε κάθε πνεύμα, αλλά να αποδοκιμάζεται τα πνεύματα, εάν είναι από το Θεό, διότι πολλοί ψευδοπροφήτες βγήκαν στον κόσμο"
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ( Ά Ιω. 4,1)

ΠΩΣ ΔΡΟΥΝ

Μιλώντας για την οργάνωση των μαρτύρων του Ιεχωβά, θα πρέπει να καταλάβουμε καλά πως πρόκειται για ένα κολοσσιαίο οικονομικό οργανισμό. Με κέντρο το Μπρούκλιν της Αμερικής η οργάνωση κατευθύνει μιά απίθανη προσηλυτιστική προπαγάνδα, για την οποία διατίθενται ανυπολόγιστα οικονομικά μέσα και στην οποία στρατεύονται τα ατυχή θύματα της χιλιαστικής πλάνης.
Κάθε μάρτυρας του Ιεχωβά είναι ένα εξάρτημα αυτού του τεράστιου μηχανισμού και όργανο των σχεδίων του Μπρούκλιν. Ο "ζήλος" που βλέπουμε να έχουν, δίδοντας τα έντυπα τους και κηρύττοντας τις ιδέες τους, είναι αποτέλεσμα ψυχολογικού καταναγκασμού.
Το πιο σπουδαίο έργο των Χιλιαστών είναι η εξάπλωση των διδασκαλιών τους και η διάδοση των βιβλίων και των περιοδικών τους όπως η "ΣΚΟΠΙΑ" και το "ΞΥΠΝΑ". Είναι τόσο μεγάλη η πλύση εγκεφάλου που υφίστανται, ώστε τους κάνει να πιστεύουν πώς αυτό που κάνουν είναι το πιό σπουδαίο έργο και ότι αποτελεί υπηρεσία και λατρεία πρός τον Ιεχωβά!
Το σκοπό αυτό υπηρετεί ο μηχανισμός και η ιεραρχία της οργανώσεως που έχουν, το άφθονο χρήμα που ξοδεύουν και εισπράττουν, οι συναθροίσεις που πραγματοποιούν, τα συνέδρια που οργανώνουν.
Οι Χιλιαστές κινούνται παντού:
Επισκέπτονται συνοικίες και γυρίζουν απο σπίτι σε σπίτι.
Κυκλοφορούν στους δρόμους, τις πλατείες, τις στάσεις των λεωφορείων, και σταματούν ανύποπτους διαβάτες.
Στέκονται στους φωτεινούς σηματοδότες των δρόμων προτείνοντας τα περιοδικά τους σε οδηγούς αυτοκινήτων.
Τελευταία εμφανίζονται και στους χώρους των λαϊκών αγορών.
Οι Χιλιαστές αρέσκονται να ονομάζονται και "σπουδαστές των Γραφών". Κρατούν πάντοτε στα χέρια ή στις τσάντες τους την Αγία Γραφή και είναι έτοιμοι, αν χρειαστεί, ν' αρχίσουν να αραδιάζουν επιλεγμένα βιβλικά χωρία. Μην τους πιστεύεις. Για τους Χιλιαστές πάνω απο την Αγία Γραφή βρίσκεται το περιοδικό "ΣΚΟΠΙΑ". Τα χωρία της Αγίας Γραφής, που παρερμηνεύουν φρικτά, τα χρησιμοποιούν για να εξαπατήσουν τους αφελείς.
Ένα απο τα πολλά τεχνάσματα που χρησιμοποιούν οι Χιλιαστές, είναι και η ευγένεια. Χτυπώντας την πόρτα ενός σπιτιού εμφανίζονται γλυκομίλητοι και χαμογελαστοί. Προσοχή! Δεν είναι αυθόρμητη η συμπεριφορά τους. Έχουν πάρει οδηγίες γι' αυτό. Και το κάνουν για να ξεγελάσουν τα υποψήφια θύματα τους.

ΠΩΣ Ν' ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ

Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε καλά: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολύ επικίνδυνοι.Τόσο για τις φοβερές πλάνες που διδάσκουν όσο και για το σύστημα που ακολουθούν, προκειμένου να μας αιχμαλωτίσουν στην αίρεση τους. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να είμαστε πάντοτε προσεκτικοί και ν' αντιδρούμε σωστά.
Αν χτυπήσουν την πόρτα μας, θα τους διώξουμε χωρίς καμιά συζήτηση. Είναι αφέλεια να πιστεύουμε πως με τη συζήτηση μαζί τους είναι πιθανό να τους βοηθήσουμε. Δεν έρχονται να μας ακούσουν. Έρχονται για να πλασάρουν το δηληρήριο της πλάνης τους, ακολουθώντας καλά μελετημένο και δοκιμασμένο σχέδιο. Συζήτηση μαζί τους σημαίνει γι' αυτούς πως δείξαμε ενδιαφέρον. Θ' ανοίξουν καρτέλλα με τα στοιχεία μας. Και μετά από λίγες μέρες θα μας ξανάρθουν.
Μακριά από τα χέρια μας τα περιοδικά τους "ΣΚΟΠΙΑ" και "ΞΥΠΝΑ", καθώς και τα διάφορα βιβλία τους. Ούτε μια δραχμή για τον κορβανά (ταμείο) των μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν αγοράζουμε, λοιπόν, τίποτε και δεν δεχόμαστε τίποτε, έστω κι αν μας το προσφέρουν δωρεάν.
Αν εμφανιστούν Χιλιαστές στη συνοικία και τη γειτονιά μας, δεν φτάνει εμείς μόνο να μην τους ανοίξουμε την πόρτα. Πρέπει να ενημερώσουμε σχετικά και τους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας ή τους γείτονες μας. Να ξέρουν κι εκείνοι για τι πρόκειται. Ακόμη ας φροντίσουμε αμέσως να ειδοποιήσουμε και τον εφημέριο της ενορίας μας.
Τους ιερείς μας ακόμη ενημερώνουμε, αν μάθουμε πως σε κάποιο σπίτι της γειτονιάς μας γίνονται συναθροίσεις Χιλιαστών ή ακόμη αν πληροφορηθούμε πως κάποιος αδελφός μας χριστιανός κινδυνεύει να πέσει στα δίχτυα τους.
Δεν παραλείπουμε επίσης να επισημαίνουμε τον κίνδυνο και στους συγγενείς και φίλους μας και να τους συνιστούμε να μή δέχονται επισκέψεις Χιλιαστών στα σπίτια τους.
Είναι χρήσιμο και για μας τους ίδιους, αλλά και για να μπορέσουμς να προστατεύσουμς και άλλους, να είμαστε κατατοπισμένοι πάνω στα όσα διδάσκουν οι Χιλιαστές. Υπάρχουν σήμερα αξιόλογα αντιχιλιαστικά βιβλία, που μπορεί ο εφημέριος μας να υποδείξει ή και μόνοι μας να αναζητήσουμε στα χριστιανικά βιβλιοπωλεία.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ
Είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Ο Κύριος μας ζητά ν' αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Επομένως και τους Χιλιαστές, που έπεσαν θύματα μιάς καταχθόνιας προπαγάνδας.
Λυπούμαστε βαθιά γιατί πρόδωσαν την πίστη τους κι απομακρύνθηκαν από την αλήθεια του Χριστού. Εκείνο που θέλουμε και προσευχόμαστε, είναι να τους φωτίσει ο Θεός να επιστρέψουν στο φώς και στην ορθή πίστη.
Αν απο κάτι αποστρεφόμαστε, αυτό δεν είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά οι φρικτές αιρέσεις που υποστηρίζουν και προσπαθούν με λυσσαλέο πείσμα να μας επιβάλλουν.
Ανήκουμε ως χριστιανοί στην ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία που κράτησε ανόθευτη κι απαραχάρακτη την αλήθεια, την οποία αποκάλυψε στους ανθρώπους ο Χριστός μας και μας παρέδωσαν οι Απόστολοι του.
Αυτό ασφαλώς αποτελεί για μας ένα υψηλό προνόμιο και μια μεγάλη τιμή. Ταυτόχρονα όμως, γεννά και ορισμένες υποχρεώσεις. Έχουμε χρέος να γνωρίζουμε την πίστη μας. Ποιά είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Ιδιαίτερα οφείλουμε να μελετούμε την Αγία Γραφή, που είναι ο ζωντανός λόγος του Θεού. Πρέπει να τονίσουμε πως, αν οι Χιλιαστές καταφέρνουν μερικές φορές να εξαπατούν, αυτό γίνεται γιατί πολλοί απο μας τους χριστιανούς είμαστε ακατατόπιστοι στα θέματα της πίστεως.
Η ορθόδοξη πίστη, ωστόσο, δεν είναι μόνο υπόθεση γνώσεως. Κυρίως είναι ορθός τρόπος ζωής. Ο Χριστός καλεί όλους μας όχι απλώς να Τον γνωρίσουμε, αλλά να ζήσουμε τη δική Του ζωή μέσα στην Εκκλησία που ο ίδιος ίδρυσε.
Η συνεπής χριστιανική ζωή όλων μας είναι η πιό πειστική απόδειξη οτι η πίστη μας είναι η μόνη ορθή πίστη.
Ο χριστιανός που ζεί ενωμένος με το Χριστό με τη συχνή προσευχή, με τακτική συμμετοχή στα μυστήρια και την κοινή λατρεία, τη ζωή και τα έργα της ενορίας του, βρίσκεται σε ασφάλεια.
Ανήκοντας οργανικά και όχι τυπικά στα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, δεν κινδυνεύεις από τους λύκους, τους διάφρους δηλαδή αιρετικούς ( Ιω. 10,1-16
)
Aποστολική Διακονία
Της Εκκλησίας Της Ελλάδος

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος μιλά για την Εκκλησία.Η αγάπη μας για το Θεό πρέπει να περνάει μέσα από την αγάπη μας για τον άνθρωπο.Εκκλησία σημαίνει αγάπη..
(Απόσπασμα από την εκπομπή της ΝΕΤ, 8 Φεβρουαρίου 2009)

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΘΗΝΩΝ



Νεόφυτος Μεταξάς 1833-1861
Μισαήλ Αποστολίδης 1861-1862
Θεόφιλος Βλαχοπαπαδόπουλος 1862-1871
Προκόπιος Γεωργιάδης 1874-1889
Γερμανός Καλλιγάς 1889-1896
Προκόπιος Οικονομίδης 1896-1901
Θεόκλητος Μηνόπουλος 1902-1917 και
1920-1922
Μελέτιος Μεταξάκης 1918-1920
Χρυσόστομος Παπαδόπουλος 1923-1938
Χρύσανθος Φιλιππίδης 1938-1941
Δαμασκηνός Παπανδρέου 1941-1949
Σπυρίδων Βλάχος 1949-1956
Δωρόθεος Κοτταράς 1956-1957
Θεόκλητος Παναγιωτόπουλος 1957-1962
Ιάκωβος Βαβανάτσος 1962
Χρυσόστομος Χατζησταύρου 1962-1967
Ιερώνυμος Κοτσώνης 1967-1973
Σεραφείμ Τίκας 1974-1998
Χριστόδουλος Παρασκευαίδης 1998-2008
Ιερώνυμος Β'

Προς ΕΡ.Κ.ΕΛ - τμήμα ορθοδοξίας


Σας ευχαριστούμε θερμά για την προσφορά σας στον 4ο Πανθεσσαλικό και Παμμαγνησιακό Διαγωνισμό Παιδικής Ζωγραφικής,Λογοτεχνίας και Ποίησης ΠΑΙΔΟΧΡΩΜΑΤΑ με 100 βιβλία της Καινής Διαθήκης και Προσευχές Παιδιών.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΟΧΡΩΜΑΤΑ

Λένα Λιβανός

--
Lena Livanos
Ψυχολόγος-Λογοτέχνης

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ


Το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας έθεσε την Πέμπτη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε συνεδρίαση της Ιεραρχίας. Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας αναφέρθηκε στις απαλλοτριώσεις της περιουσίας που έγιναν προς όφελος του ελληνικού κράτους κατά τη διάρκεια της ελληνικής ιστορίας και απηύθυνε πρόταση συνεργασίας της Εκκλησιάς και της Πολιτείας για την αξιοποίηση της περιουσίας. Όπως πρότεινε ο κ. Ιερώνυμος θα μπορούσε να συσταθεί Ταμείο Εκκλησιαστικής Πρόνοιας με σκοπό το φιλανθρωπικό έργο, εφόσον η Πολιτεία συμφωνήσει να αποδεσμεύσει όσες εκτάσεις και περιουσιακά στοιχεία της Εκκλησίας έχουν καταπατηθεί. Για το θέμα της Εκκλησιαστικής περιουσίας μίλησε και ο Μητρ. Ιωαννίνων Θεόκλητος λέγοντας, ότι μετά τις παραχωρήσεις κατά τη διάρκεια των χρόνων, στην κατοχή της Εκκλησίας έχει παραμείνει μόνο το 4% της περιουσίας.
Ο κ. Ιερώνυμος έκανε εκτενή ιστορική αναδρομή του ζητήματος και παρουσίασε συγκεκριμένη πρόταση για την παρούσα χρονική περίοδο. Τόνισε ότι τα έσοδα από την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας καλύπτουν τα τεράστια έξοδα της λειτουργίας της, αλλά υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό τμήμα της, "που αδρανεί ή βρίσκεται σε αιχμαλωσία". Υπογράμμισε ότι μια συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας, με ειλικρίνεια, τιμιότητα, διαφάνεια, συνέπεια και δεσμευτικές εγγυήσεις της Πολιτείας για την αξιοποίηση της περιουσίας, θα ήταν "επωφελής" και "η ενδεδειγμένη μπροστά στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα".
Ο αρχιεπίσκοπος υπογράμμισε ακόμη ότι στόχος της συνεργασίας αυτής θα τεθεί ευθύς εξαρχής, όχι η μονομερής ωφέλεια του Οικονομικού Οργανισμού της Εκκλησίας, ούτε καν η αύξηση των εσόδων των ταμείων του κράτους, αλλά η σύσταση του Ταμείου Εκκλησιαστικής Πρόνοιας.
"Ο σκοπός γι αυτό, είναι η δημιουργία ενός δικτύου προνοιακών έργων με σύγχρονες προδιαγραφές, που είναι εμφανές ότι λείπουν από τη σύγχρονη κοινωνία και θα είναι προς την υπηρεσία των συνανθρώπων μας", επισήμανε ο κ. Ιερώνυμος, ενώ έκανε μνεία και στο ότι η περιουσία της Εκκλησίας, στην πορεία του γένους, ιδιαίτερα δε, στις "αμέτρητες εθνικές περιπέτειες" στάθηκε πέρα από όλα τα άλλα και «οικονομικός αιμοδότης του Έθνους".
Επίσης, τόνισε ότι η μισθοδοσία του Κλήρου και η λειτουργία των εκκλησιαστικών σχολείων, είναι "η ελάχιστη ανταπόδοση για τις αυθαίρετες απαλλοτριώσεις, ή αναίρεσης συμφωνημένων αποφάσεων". Επισήμανε ιδιαίτερα τα τεράστια έξοδα των λειτουργικών αναγκών του διοικητικού και ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας, «τα οποία, άλλωστε, αυξάνουν διαρκώς» και κατέληξε: "Η έντιμη συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας σ΄αυτό το κεφάλαιο γεννά μία ελπίδα στην κοινωνία μας για καλύτερες μέρες για τους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν ειδικά προβλήματα".

ΠΗΓΕΣ: ΝΕΤ 105,8-ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΕΡ.Κ.ΕΛ - Αντιπρόεδρος Γ.ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΗΣ



Ο Γεώργιος Παπασημάκης διεξάγει πολιτικό αγώνα για την Ελλάδα, τον απανταχού Ελληνισμό, την προβολή του Ελληνικού Πνεύματος, του Πολιτισμού κσι της Ιστορίας.
Είναι ο αντιπρόεδρος του Ερευνητικού Κέντρου Ελληνισμού
.

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Μουσουλμάνοι της Θράκης και εκλογές

Η αδιαφορία των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ ως αναφορά το πρόβλημα που έχει εδώ και χρόνια δημιουργηθεί στη Θράκη από το Τουρκικό προξενείο είναι γνωστή.Σε αυτές τις εκλογές οι Τούρκοι "έριξαν" το σύνθημα "ο Τούρκος ψηφίζει Τούρκο",είναι απίστευτο ότι τα επιτελεία των κομμάτων βοήθησαν την όλη προσπάθεια των Τούρκων να επιστρέψουν δηλαδή οι μουσουλμάνοι στην Θράκη από τη Τουρκία με σκοπό να ψηφίσουν τους φερόμενους Τούρκους υποψήφιους βουλευτές... που όπως αποκάλυψε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ Γιώργος Καρατζαφέρης υποδείχθηκαν στα μεγάλα κόμματα από το Τουρκικό προξενείο!!!!Είναι απίστευτες πραγματικά οι αποκαλύψεις που έκανε ο κύριος Χαρδαβέλας γι αυτό το μέγα εθνικό ζήτημα στην εκπομπή του ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.


Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας (1886-1972)


Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας (25 Μαρτίου 1886 - 7 Ιουλίου 1972) γεννήθηκε στα Τσαραπλανά (σημερινό Βασιλικό) της Ηπείρου, που εκείνη την περίοδο ακόμα αποτελούσε έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στις 25 Μαρτίου 1886 και το κοσμικό του όνομα ήταν Αριστοκλής Σπύρου.
Το 1903 εισήχθη στη Θεολογική Σχολή Χάλκης. Το 1910, έλαβε το πτυχίο του στη θεολογία, εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1919, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης τον προσέλαβε αρχιδιάκονο και γραμματέα της Αρχιεπισκοπής. Το Δεκέμβριο του 1922, και ενώ ακόμα ήταν διάκονος, εξελέγη Μητροπολίτης Κέρκυρας. Το 1930, ορίστηκε από την Ιερά Πατριαρχική Σύνοδο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και της Νοτίου Αμερικής και χρημάτισε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1948. Κατά τη διάρκεια της εκεί θητείας του κατόρθωσε να ενώσει τις διαιρεμένες από τον εθνικό διχασμό κοινότητες, έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην ανέγερση ναών και σχολείων και ίδρυσε την ελληνορθόδοξη σχολή θεολογίας του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη.
Μετά την παραίτηση του Μαξίμου Ε΄, εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στις 1 Νοεμβρίου του 1948. Ήταν ο πρώτος Πατριάρχης που εξελέγη χωρίς να έχει την τουρκική υπηκοότητα, κατόπιν πιέσεων από την Αμερικανική Κυβέρνηση. Τουρκικό διαβατήριο του δόθηκε από το Νομάρχη Κωνσταντινούπολης στο αεροδρόμιο, κατά την άφιξή του, με το σκεπτικό ότι είχε γεννηθεί στο έδαφος της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Αθηναγόρας δραστηριοποιήθηκε στην οικουμενική κίνηση, επιδιώκωντας να καθιερώσει τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών. Ίσως η πιο ξεχωριστή στιγμή ήταν η συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄ στην Ιερουσαλήμ το 1964, η οποία οδήγησε στην αμοιβαία άρση των αναθεμάτων που είχαν χωρίσει τους ορθόδοξους και ρωμαιοκαθολικούς Χριστιανούς από το Σχίσμα του 1054. Αυτή η συμβολική χειρονομία άνοιξε τη δυνατότητα του αυθεντικού διαλόγου μεταξύ των Ορθόδοξων και Ρωμαιοκαθολικών για πρώτη φορά μετά από αιώνες.
Σημαντική επίσης υπήρξε η δραστηριότητα του Αθηναγόρα στην ενίσχυση της εσωτερικής ιεραποστολής στο κλίμα της αρχιεπισκοπής της Κωνσταντινούπολης, αναδιοργάνωσε την Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης με διορισμούς νέων καθηγητών και της μόρφωσης επιστημονικών στελεχών καθώς επίσης και βελτίωσε ζωηρά τις σχέσεις με τις τουρκικές Αρχές. Επί της Πατριαρχίας του οργανώθηκαν πληρέστερα οι ορθόδοξες παροικίες εξωτερικού, με την ανύψωση των Μητροπόλεων Θυατείρων (Δυτικής Ευρώπης) και Αυστραλίας σε Αρχιεπισκοπές, πλαισιώνοντάς τες με βοηθούς επισκόπους. Επίσης ενισχύθηκε η συνεργασία με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, με το διορισμό μόνιμου αντιπροσώπου στην έδρα του Οργανισμού αυτού στη Γενεύη. Το 1959 επισκέφθηκε τα πρεσβυγενή πατριαρχεία της Μέσης Ανατολής (Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας) και ανέλαβε τη προσπάθεια συγκρότησης πανορθόδοξου συνεδρίου στη Ρόδο το 1961. Τέλος, το 1951 και το 1960 παρασκεύασε Άγιο Μύρο.
Παρά το κύρος και τη διεθνή αναγνώριση που απέκτησε το Πατριαρχείο επί πατριαρχίας του Αθηναγόρα, αυτή συνδυάστηκε με τα θλιβερά γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου 1955, τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά, όταν κατευθυνόμενος «άνωθεν», όπως αποδείχθηκε στη δίκη του Αντνάν Μεντερές το 1961, τουρκικός όχλος επέδραμε κατά των ελληνικών καταστημάτων, οικιών και εκκλησιών προβαίνοντας σε εκτεταμένες καταστροφές και λεηλασίες. Από τα γεγονότα αυτά και έπειτα, κάτω από τις αυξανόμενες πιέσεις του τουρκικού κράτους ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης εξωθήθηκε να εγκαταλείψει σταδιακά τις εστίες του, με αποτέλεσμα τη στιγμή του θανάτου του να έχουν απομείνει 100.000.Ο πατριάρχης Αθηναγόρας πέθανε στις 7 Ιουλίου 1972.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ


Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κυρός +Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στὴν Ξάνθη τὸ 1939. Τὸ 1962 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς καὶ τὸ 1967 τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς. Ἦταν διδάκτωρ τῆς Θεολογίας, πτυχιοῦχος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς γλώσσας, γνώστης δὲ τῆς ἰταλικῆς καὶ γερμανικῆς γλῶσσας. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ 1961 καὶ πρεσβύτερος τὸ 1965. Διετέλεσε ἐπὶ 9 χρόνια ἱεροκήρυκας καὶ πνευματικὸς προϊστάμενος τοῦ Ι.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίτσας) στὸ Παλαιὸ Φάληρο, καὶ ἐπὶ 7 χρόνια Γραμματεὺς τῆς Ι. Συνόδου. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος τὸ 1974. Ἔλαβε μέρος σὲ πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀποστολὲς στὸ ἐξωτερικό. Συνέγραψε πλῆθος ἐπιστημονικῶν καὶ ἐποικοδομητικῶν κειμένων. Ἀρθρογράφησε στὸν ἐκκλησιαστικὸ τύπο καὶ σὲ ἐφημερίδες. Τὸ 1998 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος.
Ἀνάμεσα στὶς δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν τὰ βιβλία «Ἑλληνισμὸς προσήλυτος. Ἡ μετάβαση ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα στὸν χριστιανισμό», ὅπου ἑρμηνεύει πῶς ἐπέτυχε ὁ χριστιανισμὸς νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ προσυλητίσει Ἕλληνες καὶ Ρωμαίους, καὶ «Ἡ ψυχὴ τῆς Εὐρώπης» ( ἀγγλικὴ ἔκδοση: The European Psyche) ὅπου ἀναφέρεται στὸν ρόλο τοῦ χριστιανισμοῦ κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου καὶ τὶς προοπτικὲς τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἐὰν ξερριζώσει τὴν ταυτότητά του.
Ἡ ἄνοδός του στὸν θρόνο τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στάθηκε ἀφετηρία ἀναβάθμισης τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας στὴ σύγχρονη πραγματικότητα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἀναδιοργανώθηκαν οἱ Συνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ ἱδρύθηκαν νέες, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ παρακολουθεῖ καὶ νὰ παρεμβαίνει ὅπου καὶ ὅποτε τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖο.
Ὑπὸ τὴν ἡγεσία του, προήχθη τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κοινωνικὸ τομέα. Ἡ ἐνίσχυση τῶν ὑπαρχόντων καὶ ἡ ἵδρυση νέων ὀργανισμῶν καλύπτουν τομεῖς ὅπως ἡ βιοηθική, ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς τοξικομανεῖς, ἡ συμπαράσταση πρὸς τοὺς οἰκονομικοὺς πρόσφυγες, τὴν κακοποιημένη γυναίκα, τὴν ἄγαμη μητέρα, τὰ θύματα τοῦ trafficking, κλπ., συνοδεύτηκε ἀπὸ παρεμβάσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακῶν σταθμῶν γιὰ τὴ στήριξη τῆς ἐργαζόμενης γυναίκας, τὴ μεθοδικὴ στήριξη τῶν πτωχῶν καὶ πολύτεκνων οἰκογενειῶν κλπ. Ἡ ἵδρυση τῆς Ἀλληλεγγύης ΜΚΟ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπέτρεψε τὴ σὲ μεγάλη κλίμακα παρέμβαση μὲ ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν διεθνὴ χῶρο –τὴ Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀνατολική Εὐρώπη.
Σημαντικὲς προόδους σημείωσε καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ τὰ ὀργανωμένα σισίτια γιὰ περίπου 3000 ἄτομα τὴν ἡμέρα, τὴ δωρεὰν παροχὴ καινούργιου ρουχισμοῦ, τὴν ἵδρυση τῆς «Στέγης Μητέρας», τῶν Βρεφονηπιακῶν Σταθμῶν, τῶν Στεγῶν Γερόντων, Κατακοίτων, Ἀπροσαρμόστων παιδιών, τὶς δωρεὰν ὶατρικὲς καὶ νομικὲς υπηρεσίες μέσω τοῦ «Κέντρου Στήριξης Οἰκογένειας» καὶ τῆς «Διακονίας», τοῦ Ἱδρύματος Ψυχοκοινωνικῆς Ἀγωγῆς καὶ Στήριξης.
Καὶ στὴν ἐπικοινωνία τῆς Ἐκκλησίας τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Ὅπως ἐλέχθη, «ὁδήγησε τὴν Ἐκκλησία στὸν κόσμο τῆς ψηφιακῆς ἐποχῆς», ἱδρύοντας τὴν ὑπηρεσία διαδικτύου στὸ ὁποῖο ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικῆς ὕλης ἱστοχώρους δημιούργησε τὸ πρῶτο διαδικτυακὸ πολιτιστικὸ κέντρο μὲ ψηφιακὴ βιβλιοθήκη σὲ 9 γλῶσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη, καὶ πύλη πολιτιστικῶν εἰδήσεων στὴν ἑλληνικὴ καὶ ἀγγλικὴ γλώσσα. Ἱδρύθηκε ἀκόμη ἱστοχῶρος πολυμέσων, γιὰ ὁπτικοακουστικὲς μεταδόσεις.
Σημαντικὴ ὑπήρξε ἡ φροντίδα τοῦ Μακαριστοῦ γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ θέματα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἱδρύθηκαν ἡ ad hoc Συνοδικὴ Επιτροπή, ἡ Ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Ευρωπαϊκὴ Ἕνωση μὲ ἕδρα τὶς Βρυξέλλες, καὶ ἱστοχῶρος ἀφιερωμένος στὴν προβολὴ καὶ στήριξη τῶν ταυτοτικῶν στοιχείων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος.
Ὁ Μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Χριστόδουλος ἐκοιμήθη στήν Ἀθήνα στίς 28-01-2008, ἔπειτα ἀπό σκληρή μάχη γιά τή ζωή ποῦ ἔδωσε ἐπί ἑπτά μῆνες μέ σθένος καί ὑποδειγματική ψυχική δύναμη.

Ο Γεώργιος Παπασημάκης για την Ορθοδοξία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου