Εδώ και πολλούς αιώνες, από τον καιρό της αραβικής κατάκτησης, οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, Παλαιστίνης, Ιορδανίας και του Λιβάνου αποκαλούν τον εαυτό τους, αλλά και την Κοινότητά τους Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός ή Έλληνας. Όμως, λόγο της μακρόχρονης αραβικής κατάκτησης, οι ελληνικής καταγωγής Ρωμιοί της περιοχής αυτής έχασαν την ελληνική τους γλώσσα και σήμερα μιλούν μόνο αραβικά.
Το φαινόμενο αυτό δεν το βρίσκουμε μόνο ανάμεσα στους Ρωμιούς της Λεβαντίνης, αλλά και σε πολλούς Καππαδόκες και ειδικά στους Καραμανλήδες οι οποίοι είχαν χάσει την ελληνική τους γλώσσα και μιλούσαν μόνο τουρκικά, όμως παρέμεναν ελληνορθόδοξοι στο θρήσκευμα και Έλληνες στην εθνικότητά τους. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα κατά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας κατά το 1923-1927. 
Οι Ρωμιοί της Εκκλησίας της Αντιοχείας αποτελούνται σήμερα από τρία κύρια κύματα Ελλήνων που μετανάστευσαν στην περιοχή. Το πρώτο ήταν κατά την ελληνιστική περίοδο από Έλληνες της Μακεδονίας που κατοίκησαν σε πόλεις που είχε κτίσει ο Μέγας Αλέξανδρος, το δεύτερο ήταν κατά την Βυζαντινή περίοδο, και το τρίτο και πιο πρόσφατο ήταν κατά το 1939 όταν η Τουρκία προσάρτησε με δόλιο τρόπο την επαρχία της Αλεξανδρέττας από τη Συρία.
Οι Έλληνες που κατοικούσαν στη πόλη της Αντιοχείας και σ' όλη την επαρχία της Αλεξανδρέττας είχαν γλυτώσει την ανταλλαγή πληθυσμών της προηγούμενης δεκαετίας, μόνο για να βρεθούν λίγα χρόνια αργότερα κατά δεκάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι και πρόσφυγες κυρίως στον Λίβανο και στην Συρία. Εκεί, χωρίς καμιά στοργή και βοήθεια από την μητέρα Ελλάδα, προσπάθησαν να ξανακτίσουν τη ζωή τους και να προσαρμοστούν στο καινούργιο τους περιβάλλον. Έτσι, ξεχασμένοι και απομονωμένοι από τον υπόλοιπο ελληνισμό (αλήθεια, σε πιο βιβλίο της ιστορίας μας υπάρχει το δράμα αυτών των Ελλήνων;), με την πάροδο του χρόνου έχασαν και αυτοί την ελληνική τους γλώσσα και σήμερα οι πλείστοι μιλούν μόνο αραβικά.
Η ελληνική γλώσσα μπορεί να έχει χαθεί ανάμεσα στους Ρωμιούς της Λεβαντίνης, όμως την κράτησαν σε μεγάλο βαθμό στις Λειτουργίες τους στην Εκκλησία, καθώς και στις επιγραφές πάνω στις εικόνες τους. Μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι αυτά τα δύο πράγματα ήταν τα μόνα συστατικά που τους κρατούσαν δεμένους με το ελληνικό τους παρελθόν και την ελληνική τους καταγωγή και βοηθούσαν στο μέγιστο στον αυτοπροσδιορισμό τους ως Έλληνες ή Ρουμ μέσα σ' έναν αραβόφωνο και κυρίως μουσουλμανικό κόσμο.
Σε προηγούμενες μου αναρτήσεις είχα γράψει για το ανθελληνικό Πατριαρχείο Αντιοχείας το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο ν' αραβοποιήσει την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αντιοχείας και να πείσει τους πιστούς της ότι δεν είναι 'Έλληνες στην καταγωγή αλλά Άραβες.
Για να μπορέσει να επιτύχει το στόχο του αυτό, το Πατριαρχείο Αντιοχείας άρχισε μεθοδικά ν΄ αλλάζει πρώτα το όνομα της Κοινότητάς και των πιστών από Ρουμ σε Άραβες. Μετά άλλαξε το όνομα της Εκκλησίας της Αντιοχείας και από Ελληνορθόδοξη την ονομάζει «Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία». Όμως, επειδή στην πραγματικότητα τέτοια Εκκλησία ουδέποτε υπήρχε και ούτε υπάρχει, σ΄ επίσημες αναφορές αναγκαστικά κράτησε τ' όνομα «Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας». Όμως για εσωτερική κατανάλωση χρησιμοποιεί είτε τ' όνομα «Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία» είτε «Αντιοχειανή Ορθόδοξη Εκκλησία». Πιο πρόσφατα άλλαξε την ελληνική γλώσσα στις Λειτουργίες και την αντικατέστησε σχεδόν εξ ολοκλήρου στ' αραβικά. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, επειδή έτσι θα καταλαβαίνει ο κόσμος τις ψαλμωδίες, όμως πίσω από αυτή την κίνηση υπάρχουν πολιτικά κίνητρα, με στόχο την εξάλειψη κάθε δεσμού και αναφοράς των Ρωμιών με το ελληνικό τους παρελθόν και την ελληνική τους καταγωγή.
Σήμερα βιώνουμε ένα άλλο φαινόμενο εξάλειψης κάθε τι ελληνικού από το Πατριαρχείο Αντιοχείας και αυτό είναι η αντικατάσταση της ελληνικής γραφής πάνω στις εικόνες των εκκλησιών, με αραβικά γράμματα. Έτσι βλέπουμε να σβήνονται τα ελληνικά από εικόνες με τρόπο βάρβαρο, αφού το πλαίσιο των εικόνων ξαναβάφεται με χρυσόσκονη και από πάνω να ξαναγράφονται στα αραβικά τα ονόματα του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων. Αυτό γίνεται και σε άλλες εικόνες του Ορθόδοξου Εορτολογίου. Το αποτέλεσμα είναι να καταστρέφονται όχι μόνο σύγχρονες εικόνες που δεν έχουν καμιά αρχαιολογική αξία, αλλά και πανάρχαιες εικόνες οι οποίες δεν ανήκουν μόνο στην Εκκλησία της Αντιοχείας, αλλά και σ' ολόκληρη την ανθρώπινη πολιτιστική κληρονομιά.
Οι εικόνες που βλέπετε εδώ πάρθηκαν από την εκκλησία της Παναγίας των Δασών, μια πολύ μικρή εκκλησία κοντά στο μοναστήρι της Παναγίας της Φωτολάμπουσας (γνωστή και ως Παναγία του Φωτός) στη πόλη Σιέκκα του Λιβάνου. Ξενίζουν το μάτι κάθε Έλληνα και ταυτόχρονα πληγώνεται η ψυχή μας. Και όλα αυτά γίνονται από ένα αδελφό Πατριαρχείο και όχι από κάποια ετερόδοξη Εκκλησία.
Δυστυχώς το πολιτιστικό αυτό κακούργημα δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτή την εκκλησία, αλλά απαντάται σε πάρα πολλές εκκλησίες του Λιβάνου και της Συρίας. Τα πολιτικά κίνητρα πίσω από αυτή τη βαρβαρότητα είναι εμφανή και ο κίνδυνος αυτών των πράξεων είναι ότι το Πατριαρχείο Αντιοχείας στ' όνομα του αραβισμού προσπαθεί να σβήσει την ταυτότητα ενός λαού ... ενός ελληνικού λαού. Η προσδοκία είναι ότι μέσα στο χρόνο θα χαθούν και οι τελευταίοι δεσμοί των Ρωμιών με την ελληνική τους καταγωγή και ότι οποίος μπει μέσα σε μια εκκλησία που θα έχει παντού αραβικά σημάδια, θα πέσει ευκολότερα στην παγίδα να πιστέψει ότι είναι απόγονος Αράβων και όχι Ελλήνων.
Η γλώσσα είναι πάντα ένας σημαντικός παράγοντας για τον καθορισμό τηςταυτότητας ενός λαού ... και φαίνεται ότι στο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι αποφασισμένοι να νοθεύσουν τη ταυτότητα των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανώνστον Λίβανο και τη Συρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου