Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Γεώργιος Παπασημάκης: Μεγάλο αφιέρωμα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία


Επιστημονική έρευνα για την Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου που τρέμουν οι ανθέλληνες και πολεμούν οι γραικύλοι. Ιστορική έρευνα του Γεωργίου Παπασημάκη papasimakis@yahoo.gr








































ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ




Λαμβάνων αιτία εκ του κατωτέρω ηλεκτρονικού μηνύματος που έλαβα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις στηριζόμενες με ιστορικά αδιάσειστα στοιχεία για την Ελληνική Αυτοκρατορία του Βυζαντίου.

ΜΗΝΥΜΑ
Αν θες να αναφερθεις στο βυζαντιο δν μπορεις να αρνηθεις οτι επροκειτο για μια πολυπολιτισμικη αυτοκρατορια εθνων και λαων που με κυριαρχο το ελληνικο πνευμα επεζησε για καποιους αιωνες!Ηταν μια καθαρη μορφη παγκοσμιοποιημενης κοινωνιας,αλλα εγω δε θα πω οτι ηταν Ελλαδα!

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ
Όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες είχαν το στοιχείο της συμμετοχής με τη βία ή την πειθώ πολλών Εθνών και Πολιτισμών. Ένα εκ των Εθνών δέσποζε με την ισχύ του και διατηρούσε υποταγμένα τα υπόλοιπα.
Κανείς δεν αρνήθηκε ότι στην Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν κυρίαρχο στοιχείο οι Τούρκοι, στην Ρωσική οι Ρώσοι, στην Αγγλική οι Άγγλοι παρόλο που οι τελευταίοι ιδιαιτέρως αποτελούσαν σαφώς μειοψηφία μέσα στην αχανή, συμπεριλαμβάνουσα μάλιστα και τις Ινδίες αυτοκρατορία των, οι δε Τούρκοι ήταν επίσης μειοψηφία ανάμεσα στους Ελληνοχριστιανικούς, Σλαβικούς, Αραβικούς, Αρμενικούς Κουρδικούς και άλλους πληθυσμούς.


Στις ανωτέρω αυτοκρατορίες σαφώς υπήρχε το στοιχείο της επιβολής δια της ισχύος του Έθνους που δέσποζε, σαφώς μικρότερη υπήρξε η
Πολιτισμική επιβολή με αυξομειούμενη κατα περίπτωση βεβαίως ένταση.

Στην ένδοξη Ελληνική Αυτοκρατορία της Ανατολής, υπάρχει το στοιχείο της επιβολής πρώτα του πολιτισμού στην προκάτοχο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και κατόπιν της μεταβάσεως στην Πολιτική επιβολή του Ελληνικού Έθνους όχι δια των όπλων αλλά δια της γλώσσης, της πληθυσμιακής υπεροχής, και βεβαιώς της γενικότερης Πολιτισμικής υπεροχής του Ελληνικού στοιχείου στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας.

Έτσι το Βυζάντιο δημιουργήθηκε όχι διότι έτυχε οι Έλληνες να επικρατήσουν μέσω μιας στρατιωτικής υπεροχής μια δεδομένη εποχή αλλά εκ των πραγμάτων. Όχι επιφανειακώς αλλά εκ βάθρων. Δια αυτό η Μεγάλη αυτοκρατορία έζησε περισσότερο απο κάθε άλλη αφού ξεπέρασε τα 1.100 έτη βίου την ώρα που οι προαναφερθείσες ούτε το ήμισυ του βίου της δεν έφθασαν. Μόνον στους Έλληνες αρνούνται κάποιοι κύκλοι τον Ελληνικό χαρακτήρα της αυτοκρατορίας των.
Η πολεμική ενάντια στην Αυτοκρατορία εντάσεται μέσα στα πλαίσια των συμφερόντων των πρώην βαρβαρικών κρατών ανατολής και δύσης τα οποία οφείλουν μεν την ύπαρξη τους στον Ελληνικό Πολιτισμό όπως τον έλαβαν κυρίως απο την Αυτοκρατορία, όπως οφείλουν και σχεδόν όλες τις διαστάσεις του ιδιωτικού και δημοσίου βίου τους, δεν θέλουν όμως ένα ισχυρό Κράτος στην νευραλγική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου το οποίο επαξίως θα διεκδικεί μερίδιο όχι μόνο στην τοπική αλλά και στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.



Αυτός είναι και ο λόγος που οι βάρβαροι της δύσης πρώτοι το 1204 με την επαίσχυντη 4η "σταυροφορία και με δόλο εκμεταλλεύθηκαν τις δυναστικές έριδες μεταξύ των μελών του Βασιλικού μας Οίκου των Αγγέλων και κατέλαβαν την Πρωτεύουσα μας Κωνσταντινούπολη την οποία λεηλάτησαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο και προχώρησαν στην διανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό επέφερε τέτοιο πλήγμα στην άλλοτε Κραταιά Βασιλεία των Ελλήνων Αυτοκρατόρων που ποτέ δεν συνήλθε, οδηγώντας την στην δεύτερη άλωση και κατοχή απο τους άλλους βαρβάρους, της ανατολής αυτή τη φορά, τους οθωμανούς τούρκους αν και ο τελευταίος Βασιλέας και Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγασης Παλαιολόγος και οι τελευταίοι πιστοί του άρχοντες αντιστάθηκαν μέχρις εσχάτων (1453).

Μετά την άλωση και ιδιαιτέρως μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου εδημιουργήθη η εντύπωση ότι οι δυτικοί άρχισαν να αλλάζουν στάση
και να πολεμούν υπέρ της απελευθερώσεως των Ελλήνων αφού μετανόησαν για το σφάλμα τους να καταστρέψουν την αυτοκρατορία και μετα να την αφήσουν αβοήθητη αν και ομόθρησκη να χαθει μεσα στην Τουρκική θάλασσα που την περιέσφιγγε.

Οποία πλάνη. Οι βάρβαροι της δύσης διατηρούσαν τις περισσότερες φορές φιλικότατες σχέσεις με τους μογγολικής καταγωγής τούρκους και οι όποιες διενέξεις μεταξύ τους έλαβαν χώρα όταν τα συμφέροντα τους υπήρξαν αντικρουόμενα. Η δε διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που υποβοήθησαν οι δυτικές δυνάμεις έγινε με τον τρόπο που έγινε για να μοιραστεί η περιοχη των βαλκανίων και της εγγυούς ανατολής σε κρατίδια μαριονέτες εκ των οποίων κανένα δεν θα υπερίσχυε τοπικά και έτσι εκείνοι θα διοικούσαν ανενόχλητοι εφαρμόζοντας την τακτική διαίρει και βασίλευε.

Προτίμησαν δε αυτή την πολιτική της διάλυσης της αιματοβαμμένης και εγκληματικής αυτοκρατορίας των οθωμανών φοβούμενη την ραγδαία άνοδο του Ελληνισμού μέσα στην ίδια την τουρκική αυτοκρατορία και την επερχόμενη επικράτηση του είτε δια των όπλων είτε εκ των έσω γεγονός που θα επέφερε την Ανάσταση του Βυζαντίου, γεγονός που ήταν και είναι ιδιαιτέρως απευκτέο δια αυτούς.

Δεν θέλουν λοιπόν οι μεγάλες δυνάμεις ισχυρό Κράτος στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου αλλά αδύναμα κρατίδια που ευκόλως θα ελέγχουν, προτίμησαν και κάποιοι εξ αυτών προτιμούν ακόμη μια αυτοκρατορία ως η τουρκική η οποία ήταν οικονομικά ασθενής και τους επέτρεπε ή θα τους επιτρέψει την οικονομική διείσδυση και έλεγχο, σε καμία περίπτωση δεν θέλουν μια ισχυρή δύναμη η οποία θα επικρατούσε και οικονομικά όπως θα ήταν η Αναστημένη Αυτοκρατορία των Ελλήνων προσαρμοσμένη βέβαια στα σύγχρονα πλαίσια.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά εντάσεται η πολεμική ενάντια στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία γενικότερα αλλά και η άρνηση της Ελληνικότητας της ειδικότερα.


Γεώργιος Παπασημάκης
Δυναστεία του Κωνσταντίνου
324-337 Κωνσταντίνος Α' ο Μέγας (μονοκράτορας)
337-353 Κωνστάντιος Β' (μαζί με τους συμβασιλείς Κωνσταντίνο Β' και Κώνστα)
353-361 Κωνστάντιος Β' (μονοκράτορας)
361-363 Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Αποστάτης
363-364 Ιοβιανός
364-378 Ουάλης
378-379 Γρατιανός (μονοκράτορας)

Θεοδοσιανή Δυναστεία
379-395 Θεοδόσιος Α' ο Μέγας
395-408 Αρκάδιος
408-450 Θεοδόσιος Β' ο Μικρός
450-457 Μαρκιανός

Δυναστεία του Λέοντα
457-474 Λέων Α' ο Μακέλλος
474 Λέων Β'
474-475 Ζήνων
475-476 Βασιλίσκος
476-491 Ζήνων (Για δεύτερη φορά)
491-518 Αναστάσιος Α'

Δυναστεία του Ιουστίνου
518-527 Ιουστίνος Α'
527-565 Ιουστινιανός Α'
565-578 Ιουστίνος Β'
578-582 Τιβέριος Β'
582-602 Μαυρίκιος
602-610 Φωκάς

Δυναστεία του Ηρακλείου
610-641 Ηράκλειος
641-642 Κωνσταντίνος Γ' και Ηρακλεωνάς
642-668 Κώνστας Β'
668-685 Κωνσταντίνος Δ' ο Πωγωνάτος
685-695 Ιουστινιανός Β' ο Ρινότμητος
695-698 Λεόντιος
698-705 Τιβέριος Γ' ο Αψίμαρος
705-711 Ιουστινιανός Β' (για δεύτερη φορά)
711-713 Φιλιππικός Βαρδάνης
713-716 Αναστάσιος Β' (Αρτέμιος)
716-717 Θεοδόσιος Γ' ο Αδραμυττηνός

Δυναστεία των Ισαύρων
717-741 Λέων Γ'
741-775 Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος ή Καβαλίνος
(742-743 Αρτάβασδος)
775-780 Λέων Δ' ο Χάζαρος
780-797 Κωνσταντίνος ΣΤ'
797-802 Ειρήνη η Αθηναία
802-811 Νικηφόρος Α'
811 Σταυράκιος
811-813 Μιχαήλ Α' ο Ραγκαβές
813-820 Λέων Ε΄ ο Αρμένιος

Φρυγιανή Δυναστεία ή Δυναστεία του Αμόριου
820-829 Μιχαήλ Β' ο Τραυλός
829-842 Θεόφιλος
842-867 Μιχαήλ Γ' ο Μέθυσος

Μακεδονική Δυναστεία
867-886 Βασίλειος Α'
886-912 Λέων ΣΤ' ο Σοφός
912-913 Αλέξανδρος του Βυζαντίου
912-959 Κωνσταντίνος Ζ' ο Πορφυρογέννητος (συμβασιλέας με τον Ρωμανό Λακαπηνό 920-944)
959-963 Ρωμανός Β'
963-969 Νικηφόρος Β' ο Φωκάς
969-976 Ιωάννης Α' ο Τσιμισκής
976-1025 Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτονος
1025-1028 Κωνσταντίνος Η'
1028-1050 Ζωή Α' (συμβασίλισσα με τους διαδοχικούς συζύγους της)
1028-1034 Ρωμανός Γ' ο Αργυρός
1034-1041 Μιχαήλ Δ' ο Παφλαγών
1041-1042 Μιχαήλ Ε' ο Καλαφάτης
1042-1055 Κωνσταντίνος Θ' ο Μονομάχος
1055-1056 Θεοδώρα
1056-1057 Μιχαήλ ΣΤ' ο Στρατιωτικός

Δουκάδες και Κομνηνοί
1057-1059 Ισαάκιος Α' Κομνηνός
1059-1067 Κωνσταντίνος Ι' Δούκας
1067-1071 Ρωμανός Δ' Διογένης
1071-1078 Μιχαήλ Ζ' Δούκας (Παραπινάκης)
1078-1081 Νικηφόρος Γ' Βοτανειάτης
1081-1118 Αλέξιος Α' Κομνηνός
1118-1143 Ιωάννης Β' Κομνηνός
1143-1180 Μανουήλ Α' Κομνηνός
1180-1183 Αλέξιος Β' Κομνηνός
1183-1185 Ανδρόνικος Α' Κομνηνός

Δυναστεία των Αγγέλων
1185-1195 Ισαάκιος Β' Άγγελος
1195-1203 Αλέξιος Γ' Άγγελος
1203-1204 Ισαάκιος Β' (για δεύτερη φορά, συμβασιλέας με τον γιο του Αλέξιο Δ')
1203-1204 Αλέξιος Δ'
1204 Αλέξιος Ε' Δούκας, ο Μούρτζουφλος (σφετεριστής)
1204 Κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους

Δυναστεία των Λασκαριδών
1204-1222 Θεόδωρος Α' Λάσκαρις
1222-1254 Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης
1254-1258 Θεόδωρος Β' Λάσκαρης
1258-1261 Ιωάννης Δ' Λάσκαρης

Δυναστεία των Παλαιολόγων
1259-1282 Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος
1282-1328 Ανδρόνικος Β' ο Γέρων
1295-1320 Ανδρόνικος Β' (συμβασιλέας με τον γιο του Μιχαήλ Θ')
1328-1341 Ανδρόνικος Γ' ο Νέος
1341-1376 Ιωάννης Ε'
1341-1355 Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός (αντίπαλος αυτοκράτορας και συμβασιλέας)
1376-1379 Ανδρόνικος Δ' Παλαιολόγος (γιος του Ιωάννη Ε')
1379-1391 Ιωάννης Ε' (για δεύτερη φορά)
1390 Ιωάννης Ζ' (γιος του Ανδρόνικου Δ', σφετεριστής)
1391-1425 Μανουήλ Β'
1425-1448 Ιωάννης Η'
1448-1453 Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος Δραγάτσης
1453 Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους στις 29 Μαΐου






















Πηγές:

  1. http://www.abebooks.co.uk/servlet/BookDetailsPL?bi=5832588115&searchurl=tn%3Dle%2520si%25E8ge%2520la%2520prise%2520et%2520le%2520sac%2520de%2520constantinople%2520par%2520les%2520turcs%2520en%25201453%26sortby%3D17%26an%3Dgustave%2520schlumberger
  2. http://web.archive.org/web/20080309033402/http://patrologia.ct.aegean.gr/PG_Migne/Georgius%20Phrantza_PG%20156/
  3. http://www.biblionet.gr/book/132048/%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF/%CE%97_%CE%86%CE%BB%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82:_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B5%CE%B9%CF%87%CF%8E%CE%BD
  4. http://library.antibaro.gr/text/History/1453/Palaiologos-Xronikon_Frantzi/Palaiologos-Xronikon_Frantzi.pdf
  5. Runciman, Steven (1965). The Conquest of Constantinople, 1453. Cambridge: Cambridge University Press. p. 85. ISBN 0-521-39832-0.
  6. Nicolle, David (2000). Constantinople 1453: The end of Byzantium. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-091-9.Jump up to:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ο Γεώργιος Παπασημάκης για την Ορθοδοξία

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου