Όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες είχαν το στοιχείο της συμμετοχής με τη βία ή την πειθώ πολλών Εθνών και Πολιτισμών. Ένα εκ των Εθνών δέσποζε με την ισχύ του και διατηρούσε υποταγμένα τα υπόλοιπα.
Κανείς δεν αρνήθηκε ότι στην Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν κυρίαρχο στοιχείο οι Τούρκοι, στην Ρωσική οι Ρώσοι, στην Αγγλική οι Άγγλοι παρόλο που οι τελευταίοι ιδιαιτέρως αποτελούσαν σαφώς μειοψηφία μέσα στην αχανή, συμπεριλαμβάνουσα μάλιστα και τις Ινδίες αυτοκρατορία των, οι δε Τούρκοι ήταν επίσης μειοψηφία ανάμεσα στους Ελληνοχριστιανικούς, Σλαβικούς, Αραβικούς, Αρμενικούς Κουρδικούς και άλλους πληθυσμούς.
Στις ανωτέρω αυτοκρατορίες σαφώς υπήρχε το στοιχείο της επιβολής δια της ισχύος του Έθνους που δέσποζε, σαφώς μικρότερη υπήρξε η
Πολιτισμική επιβολή με αυξομειούμενη κατα περίπτωση βεβαίως ένταση.
Στην ένδοξη Ελληνική Αυτοκρατορία της Ανατολής, υπάρχει το στοιχείο της επιβολής πρώτα του πολιτισμού στην προκάτοχο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και κατόπιν της μεταβάσεως στην Πολιτική επιβολή του Ελληνικού Έθνους όχι δια των όπλων αλλά δια της γλώσσης, της πληθυσμιακής υπεροχής, και βεβαιώς της γενικότερης Πολιτισμικής υπεροχής του Ελληνικού στοιχείου στο ανατολικό τμήμα της αυτοκρατορίας.
Έτσι το Βυζάντιο δημιουργήθηκε όχι διότι έτυχε οι Έλληνες να επικρατήσουν μέσω μιας στρατιωτικής υπεροχής μια δεδομένη εποχή αλλά εκ των πραγμάτων. Όχι επιφανειακώς αλλά εκ βάθρων. Δια αυτό η Μεγάλη αυτοκρατορία έζησε περισσότερο απο κάθε άλλη αφού ξεπέρασε τα 1.100 έτη βίου την ώρα που οι προαναφερθείσες ούτε το ήμισυ του βίου της δεν έφθασαν. Μόνον στους Έλληνες αρνούνται κάποιοι κύκλοι τον Ελληνικό χαρακτήρα της αυτοκρατορίας των.
Η πολεμική ενάντια στην Αυτοκρατορία εντάσεται μέσα στα πλαίσια των συμφερόντων των πρώην βαρβαρικών κρατών ανατολής και δύσης τα οποία οφείλουν μεν την ύπαρξη τους στον Ελληνικό Πολιτισμό όπως τον έλαβαν κυρίως απο την Αυτοκρατορία, όπως οφείλουν και σχεδόν όλες τις διαστάσεις του ιδιωτικού και δημοσίου βίου τους, δεν θέλουν όμως ένα ισχυρό Κράτος στην νευραλγική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου το οποίο επαξίως θα διεκδικεί μερίδιο όχι μόνο στην τοπική αλλά και στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι βάρβαροι της δύσης πρώτοι το 1204 με την επαίσχυντη 4η "σταυροφορία και με δόλο εκμεταλλεύθηκαν τις δυναστικές έριδες μεταξύ των μελών του Βασιλικού μας Οίκου των Αγγέλων και κατέλαβαν την Πρωτεύουσα μας Κωνσταντινούπολη την οποία λεηλάτησαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο και προχώρησαν στην διανομή των εδαφών της Αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό επέφερε τέτοιο πλήγμα στην άλλοτε Κραταιά Βασιλεία των Ελλήνων Αυτοκρατόρων που ποτέ δεν συνήλθε, οδηγώντας την στην δεύτερη άλωση και κατοχή απο τους άλλους βαρβάρους, της ανατολής αυτή τη φορά, τους οθωμανούς τούρκους αν και ο τελευταίος Βασιλέας και Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγασης Παλαιολόγος και οι τελευταίοι πιστοί του άρχοντες αντιστάθηκαν μέχρις εσχάτων (1453).
Μετά την άλωση και ιδιαιτέρως μετά την ναυμαχία της Ναυπάκτου εδημιουργήθη η εντύπωση ότι οι δυτικοί άρχισαν να αλλάζουν στάση
και να πολεμούν υπέρ της απελευθερώσεως των Ελλήνων αφού μετανόησαν για το σφάλμα τους να καταστρέψουν την αυτοκρατορία και μετα να την αφήσουν αβοήθητη αν και ομόθρησκη να χαθει μεσα στην Τουρκική θάλασσα που την περιέσφιγγε.
Οποία πλάνη. Οι βάρβαροι της δύσης διατηρούσαν τις περισσότερες φορές φιλικότατες σχέσεις με τους μογγολικής καταγωγής τούρκους και οι όποιες διενέξεις μεταξύ τους έλαβαν χώρα όταν τα συμφέροντα τους υπήρξαν αντικρουόμενα. Η δε διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που υποβοήθησαν οι δυτικές δυνάμεις έγινε με τον τρόπο που έγινε για να μοιραστεί η περιοχη των βαλκανίων και της εγγυούς ανατολής σε κρατίδια μαριονέτες εκ των οποίων κανένα δεν θα υπερίσχυε τοπικά και έτσι εκείνοι θα διοικούσαν ανενόχλητοι εφαρμόζοντας την τακτική διαίρει και βασίλευε.
Προτίμησαν δε αυτή την πολιτική της διάλυσης της αιματοβαμμένης και εγκληματικής αυτοκρατορίας των οθωμανών φοβούμενη την ραγδαία άνοδο του Ελληνισμού μέσα στην ίδια την τουρκική αυτοκρατορία και την επερχόμενη επικράτηση του είτε δια των όπλων είτε εκ των έσω γεγονός που θα επέφερε την Ανάσταση του Βυζαντίου, γεγονός που ήταν και είναι ιδιαιτέρως απευκτέο δια αυτούς.
Δεν θέλουν λοιπόν οι μεγάλες δυνάμεις ισχυρό Κράτος στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου αλλά αδύναμα κρατίδια που ευκόλως θα ελέγχουν, προτίμησαν και κάποιοι εξ αυτών προτιμούν ακόμη μια αυτοκρατορία ως η τουρκική η οποία ήταν οικονομικά ασθενής και τους επέτρεπε ή θα τους επιτρέψει την οικονομική διείσδυση και έλεγχο, σε καμία περίπτωση δεν θέλουν μια ισχυρή δύναμη η οποία θα επικρατούσε και οικονομικά όπως θα ήταν η Αναστημένη Αυτοκρατορία των Ελλήνων προσαρμοσμένη βέβαια στα σύγχρονα πλαίσια.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτά εντάσεται η πολεμική ενάντια στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία γενικότερα αλλά και η άρνηση της Ελληνικότητας της ειδικότερα.
Γεώργιος Παπασημάκης
Αντιπρόεδρος ΜΚΟ ΕΡ.Κ.ΕΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου